#Hoofdstuk 2. Deel 4.

Charlot lag in bed, wakker. Na het etentje bij Olivier kon ze de laatste tijd maar moeilijk in slaap komen. Die paar seconde dat hij haar hand aanraakte zaten haar dwars. Die rilling, dat gevoel, het bleef maar bij haar hangen. Het was niet eens belangrijk en toch gaf het haar een...gevoel. Na nog een paar minuten proberen te slapen gaf ze het op, ze besloot eerst maar eens naar onder te gaan. Ze liep door de gang de trap af naar de keuken. Ze opende de koelkast en pakte een pak melk eruit. Ze ging zichzelf eens een lekker warm kopje melk maken. Terwijl de melk stond te pruttelen op het vuur, keek ze naar buiten. Het was heel donker en ze kon maar vaag de struiken in haar tuin zien. Ze draaide zich weer naar de melk om en zag dat het langzaam begon te koken, net op het moment dat de melk omhoog begon te komen zette ze het gas uit. Ze opende de deur van het houten keukenkastje en pakte een kopje. Ineens hoorde ze een akelige gil! Heel hoog en heel hard, van schrik liet ze het kopje wat ze nog steeds in haar hand had vallen. met veel kabaal viel het op de grond en brak in grote brokken uit elkaar. Ze keek om zich heen en toen...in de tuin, daar liep...iemand! Ze kon alleen een vaag silhouet zien, snel rende ze naar het licht en deed het buiten licht aan. Ze keek nog eens en met grote verschrikte ogen stond daar Olivier, hij keek haar even aan en rende toen snel weg. Na een tijdje deed ze pas weer het buitenlicht aan en bedacht zich toen dat ze een kopje had laten vallen. Snel raapte ze de grote stukken op, waardoor ze zichzelf ook nog eens sneed. Ze merkte het eerst niet eens, maar toen zag ze een druppeltje bloed dat gleed over haar vinger, ze stond snel op en pakte een plijster. Daarna veegde ze de rest van het kopje bij elkaar en gooide het in de prullenbak. Ze pakte een nieuw kopje en deed er wat warme melk in, al was hij nu meer lauw als warm. Ze ging aan de keukentafel zitten, nog steeds een beetje geschrokken van de gil en Olivier. Wat deed hij in haar tuin. En waarom gilde er iemand zo diep in de nacht.

De volgende dag, werd alles duidelijker. Nadat Charlot die avond zeer slecht had geslapen en vermoeid en verslagen was opgestaan, was ze naar het centrum van het dorp gegaan, waar al snel duidelijk werd dat die gil van gisteren niet zomaar een gil was. Er zat veel meer achter. Ze begaf zich onder de mensen op het plein en vroeg aan haar dorp genoten wat er aan de hand was. Sommigen wisten het niet, andere waren zo druk met erover te roddelen dat ze haar niet eens hoorde.
Ze voegde zich wat meer naar de voorgrond, want het was duidelijk dat hoe dichter ze bij het stand beeld van het dorp kwam, hoe drukker het werd. Ze strekte haar nek uit om te zien wat daar aan de hand was en kon het nog net zien. Ze schrok, haar ogen sperde zich wijd open. Ze begin zwaar te ademen, geschokt door wat ze daar zag. Mevrouw Roeftale lag daar op de grond. Bebloed en...zeer waarschijnlijk...dood. Charlot kende haar niet zo heel goed, ze liet zich niet vaak zien en woonde erg op zichzelf. Maar om haar daar nu zo te zien liggen bezorgde haar toch tranen in haar ogen. Wie kon deze vrouw nou zoiets aandoen? Ineens viel haar iets te binnen. Gisterenavond, die schreeuw, Olivier. Haar adem stokte terwijl het tot haar doordrong dat hij er misschien iets mee te maken kon hebben. Maar nee, dat kon toch niet, of wel?

TheWriter