#Hoofdstuk 1. Deel 3.

"Charlot! Wat doe jij hier?" riep Jane verbaasd uit. "Ik dacht ik kom even langs en dan kun je me vertellen over die date en Mevrouw Madison heeft me net bij de bakker toch zo iets raars verteld." antwoorde Charlot. "Nou, hij was niet zo leuk als ik verwacht had, anders was ik nu niet thuis, maar kom binnen het is veel te koud om zo lang buiten te blijven staan." Jane opende de deur nog wat verder en liet Charlot langs haar heen gaan. Terwijl Charlot haar jas uitdeed zei ze, "Ik heb toenet iets raars gezien, op de weg hierna toe. Ik weet niet precies wat het was, want het was meteen weer weg." "Ohw, waar dan?" vroeg Jane verbaasd en je hoorde een klein beetje angst in haar stem doorklinken. "Vlak bij de rand van het bos, een stukje voor je dat paadje in moet slaan om naar jouw huis te gaan." "Dat is best dichtbij..." zei Jane. "Ja, ik weet het." zei Charlot. Ze leunde tegen de trapleuning en keek Jane aan. Ze probeerde niet van bang te kijken, ook al was ze het wel een beetje. Eerst die inbraak en nu dit. Op dat moment zei Jane, "Laten we er maar niet te lang bij stil staan, kom ik maak wat warme chocomel en dan kun jij me vertellen wat je gehoord hebt." En vervolgens liep ze door naar de keuken. Charlot volgde haar en ging aan de nogal antieke, maar daarom niet minder mooie keukentafel zitten. "Zal ik ook slagroom kloppen?" vroeg Jane. "Uhm, is mij goed, ja, lekker" antwoorde Charlot.

Terwijl Jane de chocomel aan het maken was liep Charlot naar het aanrecht en zei, "Kom maar, ik klop de slagroom wel." Ze pakte een grote felgekleurde kom uit het keukenkastje en pakte 2 pakjes slagroom uit de koelkast. Terwijl ze begon te kloppen keek ze naar buiten. Ze schrok en liet met een kreetje de mixer los. Jane keek haar verbaasd aan en volgde haar blik. Jane haar ogen werden groot. In de tuin die volstond met oude en nieuwe bloempotten met niks of planten erin stond een jongeman. "Wie is dat?" fluisterde Jane. "Geen idee, wat doe hij in jouw tuin?" fluisterde Charlot terug. "Ik heb geen idee, kijk hij komt dichterbij." "Waarom fluisteren we?" vroeg Charlot. "Dat weet ik niet, maar kijk nou!" Charlot keek en ja, hij kwam inderdaad dichterbij. Hij liep rustig naar het raam en klopte erop. Hij glimlachte vriendelijk naar hun terwijl zij nog waren aan het bekomen van de schrik. Jane liep naar het raam en maakte het met een klik open. "Uhm...Meneer, wie bent u en wat doet u in mijn tuin als ik vragen mag" vroeg Jane zo vriendelijk mogelijk. "Ik ben hier net nieuw komen wonen, en ik wou even langskomen. Alleen ik klopte op de duur maar niemand deed open. "Ohw, en u dacht, laat ik even achterom gaan?" vroeg Jane argwanend. "Ja, het spijt me, maar ik wou graag weten wie hier woonde. Ziet u, ik ken hier eigenlijk niemand. "Nou, u kunt wel even binnen komen als u wilt." "Ja, danku, dat stel ik zeer op prijs. "Weet u, ik ben het hier niet zo gewend, ik kom namelijk ergens anders vandaan." Jane knikte en liep naar de achterdeur. Ze liet hem binnen en hij volgde haar door naar de keuken. Charlot knikte vriendelijk naar hem. "Goedendag meneer. Ik had wat meegekregen van wat u zei toenet, u zei dat u ergens anders vandaan kwam? Waar vandaan dan precies?" "Ohw, ik ben er zeker van dat u die plaats niet kent." zei hij en keek haar even doordringend aan, alsof hij probeerde te zeggen, niet doorvragen. Hij wende zich weer tot Jane en zei "Is het goed als ik ga zitten?" Tuurlijk, tuurlijk, Charlot en ik waren net chocomel aan het maken, wilt u ook een kopje?" antwoorde Jane. De jongeman knikte en zei beleefd, "ja, dat lijkt me wel lekker." Jane schonk hem, Charlot en zijzelf een kop chocomel in. Ze gaf iedereen zijn kopje en ging zitten. Charlot was al gaan zitten en ze haalde uit de zak de gebakjes. Aan de buiten kant was er chocolade glazuur op gesmeerd en aan de binnenkant zat een heerlijk pudding als vulling. Ze zeiden een tijdje niets toen Charlot vroeg, "Hoe heet u eigenlijk?" "Ik heet Oliver en u?" Ik heet Charlot en dit is Jane." en ze wees naar Jane. Jane glimlachte en zei, "Waar woont u precies, woont u toevallig in dat oude huis in aan de rand van het dorp?" Ja, daar woon ik nu, hoe weet u dat?" "Ohw, dat had ik gehoord." Weer was het even stil, toen Charlot ineens zei, "Nou, ik ga maar weer eens gaan, ik vertel je de volgende keer wel wat ik heb gehoord." Ze stond op en liep richting de deur. Oliver stond ook op en zei, "Ik moest ook maar eens gaan, ik heb nog veel inricht werk te doen." Jane liep naar de voordeur en liet ze eruit. "Nou, fijn u te leren kennen. Charlot, zal ik morgen even langskomen?" "Uhm, ik weet niet of ik dan kan, ik zal kijken en dan bel ik je wel." antwoorde Charlot vriendelijk. Nou, misschien tot snel? aei Oliver. "Ja, tot snel." zei Jane, in gedachten dacht ze, ja tuurlijk...Charlot en Oliver liepen samen het pad af en al snel waren ze uit het zicht verdwenen.

TheWriter