#Hoofdstuk 2. Deel 1.

Er waren al een paar dagen voorbij gegaan in het dorp, zonder dat Charlot en Jane wisten wie het was die had ingebroken bij de Johnsons. Ze hadden het ook niet meer gezien en vroegen zich af of het niet gewoon een dier was en dat hun fantasie niet gewoon op hol geslagen was.

Het was weer eens een regenachtige dag in het dorp, de wind joeg langs de bomen en af en toe zag je iemand met een paraplu als een schild tegen de wind gehouden lopen. Jane was een van hun. Met gebogen hoofd en met haar paraplu in aantocht liep ze door het dorp op weg naar de bakker. Ze had bijna geen brood meer en ze moest eigenlijk ook nog wel wat andere spulletjes nu ze erbij nadacht. Jane was van plan om haar nieuwe jas aan te doen vandaag en hem te showen bij Charlot en de mensen die toevallig in de winkel waren, maar toen ze naar buiten had gekeken, was ze snel van gedachten veranderd. Haar mooie zwarte jas met paarse fluwelen voering zou het niet redden in dit weer. Dus had ze besloten toch maar haar oude regenjas aan te doen. Hij was niet zo mooi, maar tenminste wel droog en de wind kwam er niet in, ondanks haar felle pogingen.

Eenmaal bij de bakker, schudde Jane een paar druppeltjes van haar jas en uit haar, haar. Ze keek even rond en zag dat Oliver net aan het bestellen was. Ze vond het maar een rare man, een aantrekkelijke man, daar niet van, maar hij had zo zijn rare trekjes. Hun tuin insluipen en hun het stuipen op het lijf jagen was daar een van. Toch wou ze beleefd zijn, hij was tenslotte net nieuw in het dorp. En zoals iedereen wel wist, hadden de nieuwelingen het niet makkelijk in dit dorp. Er werd constant geroddeld over hem, al had hij het misschien zelf niet door. Jane liep richting Oliver en stond net aanstalte te maken om hallo te zeggen, toen Oliver zich omdraaide en haar recht aankeek. "Hallo." zei hij met een vriendelijke lach. "Uhm...Hallo..." Jane was een beetje overompeld, maar al snel was dat voorbij. "Hoe gaat het met je, al alles uitgepakt en ingericht?" "Ja, bijna, ik moet nog een paar dingetjes plaatsen en dan is het voor zover klaar. Dan kunnen jij en die vriendin van jou misschien eens langskomen? Hoe heet ze ook alweer? Die vriendin van jou." "Ze heet Charot en dat lijkt me leuk, ik wil wel eens zien hoe je dat oude huis hebt ingericht." Ze zei het misschien vol overtuiging, maar ze was bij lange na niet van plan om ook maar een stap in dat huis te zetten. Ze vond het een nare sfeer hebben en ze hoefde er niet zo nodig naar binnen. Oliver pakte snel de spullen van de toonbank, die al klaar stonden voor hem en zei toen, "Ik moet nu weg, maar ik zie je nog wel eens, toch?" "Ja, tuurlijk, tuurlijk."

Toen Oliver eenmaal weg was en Jane zelf ook had besteld en alles had wat ze nodig had, bedacht ze zich geen seconde, ze wou Charlot alles vertellen. Ze zou haar ook even duidelijk maken dat zij dus niet van plan was op Olivers uitnodiging om dat enge oude huis te komen bekijken in te gaan. Charlot zou het vast met haar eens zijn, Charlot was ook niet echt gediend van dat huis. Niemand eigenlijk, het was gewoon een eng oud huis. Het had ook een beetje de reputatie als griezelhuis. Het was zo typisch, zo'n oud verlaten huis dat dan als reputatie kreeg 'het griezelhuis'. Ze geloofde het ook niet, althans ze had nog nooit iets engs gezien, daar om dat huis, want erin was ze nog nooit geweest. Andere mensen beweerde wel dat er iets zat, iets wat niet helemaal 100% normaal was, maar meer paranormaal was.

TheWriter