ik ben op

Ik weet het allemaal niet meer, ik ben fysiek zowel als mentaal compleet op!
Op verschillende manieren heb ik naar afleidingen gezocht, paardrijden, shiatsu, psychologen, psychiaters en medicatie.
Het gaat de afgelopen dagen zo slecht met mij, maar zet mijn masker weer op naar de buitenwereld. Dat vertekend het beeld natuurlijk. Het gaat zo goed met haar, ze is er echt aan het werken, jaaah die kwade momentjes zijn er nog wel een beetje, maar nee nee het gaat goed met haar.

Wel nee mensen het gaat niet goed met haar, ze is echt op. Al die chaos in mijn hoofd, de angst om in mijn bed te kruipen en weer een slapeloze, half wakende nacht mee te maken (kan je dan niet aan iets vrolijks denken, kreeg ik afgelopen weekend te horen toen ik zei dat slapen zo moeilijk gaat)

Ik vraag geen erkenning in mijn strijd, medelijden ook al niet, begrip, ja soms wel, maar als ik het zelf niet altijd begrijp hoe kan ik dat dan verwachten van anderen?

Mijn relatie met mijn dochter loopt ook al een tijdje niet meer van een leie dakje en daar ben ik sowieso de aanleiding in.

Het hoeft allemaal niet meer , echt niet, ik wil mijn hoofd leeg en dan ga ik drastisch beginnen nadenken en dan komen de donkere gedachten weer op. Het enige dat me er in tegen kan houden zijn, mogelijke afspraken die gepland zijn of ik kan het nu niet maken want dan zit de hond te lang alleen, of wat als mijn dochter mij vind. Allemaal dingen die niet belangrijk zijn misschien, maar het zet wel even een stop op het plan.

Ik voel me gewoon gebruikt, aan het lijntje gehouden, voorgelogen en vooral heel dom om de verkeerde te vertrouwen en te geloven.

Ik heb mijn gevechtjes wel gehad ondertussen, een kindermisbruik verwerken en plaatsen, dat was toen en niet het nu. Deze lukt me met momenten heel goed, maar er mogen geen confrontaties komen of de wereld zakt onder mijn voeten weg.
Relaties die niet lopen zoals ik graag zou willen, ruzies, of gewoon geen communicatie, als er dan eens communicatie is een duidelijk antwoord vragen, is dit het? stopt het hier? en dan een rond de pot antwoord krijgen en daar moet je dan weer mee verder.

Pffff het hoeft echt niet meer. Ik zie geen kans op herstel, hoop of beterschap.
Mja terug de mallemolen psycho in, volproppen met medicatie, alles op nul zetten qua emoties, dat is voor mij uitstel van executie, want wat als dat allemaal gaan wegvallen?
Mijn zelfbeeld is zo laag, zie niets positief aan mezelf, voel me afgrijselijk, bekijk me enkel in het donker in de spiegel en kruip het liefst van al in mijn eigen bed (waar ik geen oog in dicht toe) zodat ik toch maar niet onder de mensen moet komen.

Ik zie het echt niet meer zitten, voor mijn part mag het leven hier een PUNT achter zetten!