Leeg

Wat me doet huilen is vooral het idee in mijn hoofd van dood te willen en dan het nadenken over hoe. Ik verdien het, ben niks waard, breng niets speciaal in de wereld en ik ben meer een last.
Ik ben ervan overtuigd dat het beter zal zijn als ik er niet meer ben.
'S Nachts ben ik er ook mee bezig. Tom mocht de nachtlamp niet uit doen want anders zou god me niet vinden (heb ik tussen slapen en waken gezegd blijkbaar )

Ik spreek het nu al luidop dat ik het wil doen, geeft me het teken van niet meer terug te krabbelen. Ik heb het gezegd dus ik moet het wel doen. De druk die op mij valt dan is immens. En deze gedachten stroom is de vicieuze cirkel waar ik niet uit kan komen. Schaamte, haat, dom, zwak, waardeloos, schuld malen constant door mijn hoofd.
Op goede dagen merk je het zo niet. Af en toe afwezig, toch nog een glimlach of overheersend aanwezig.
Daarna analyseer ik dat weer en probeer ik beter te doen. Tot de crash er is. Kei hard de grond op, doodstil blijven liggen, tranen lopen uit mijn ogen en ik wil enkel dieper en dieper wegzinken. Naar daar waar ik hoor maar het lef niet voor heb
13 nov 2016 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Thoughts23
Thoughts23, vrouw, 46 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende