EMDR-therapie (de meest schokkende voor mij)

Ondertussen met de EMDR bezig en het valt me telkens zwaar.
Er zijn al een paar dingen naar boven gekomen die ik totaal niet meer wist.
Deze sessie heeft de meeste inpakt gehad tot hier toe.

Ik was er zo van overtuigd dat het bij voelen en ongewenst betasten is gebleven, maar dat blijkt nu dus niet het geval te zijn.
Gedurende de sessie was ik vooral misselijk en had ik voortdurend het gevoel dat ik moest braken. Ik moest vooral bij dat gevoel blijven en het vervolgens omschrijven. Ik vond dat zo moeilijk omdat ik echt dat gevoel had en elk moment dacht dat ik ter plekke ging overgeven. Ik voelde mijn maag ritmisch samenknijpen en telkens die golf van misselijkheid door me heen gaan. Het was raar te ervaren dat de ene keer ik als kind het door me heen ging en ik als volwassene het moest doormaken.
Plots ben ik ingestort en hard beginnen huilen. Het was mijn maag niet die ritmisch samen kneep, het was hoe hij telkens in mij stootte.
Ik kon niet meer, vond het schokkend en voelde me gebroken. We hebben even moeten stoppen zodat ik op mijn positieve kon komen, maar we konden zo niet afsluiten.
Het laatste stuk ben ik als een pudding in elkaar gezakt. Ik voelde me slap worden en wilde slapen.

Ik weet echt niet wat ik hier mee moet. Ik ben kwaad, zin op wraak en voel me verloren en gebroken.

Ik merk het vooral op aan het doelloos rondlopen en voor me uit staren.

Ik verbaas me erover hoe afwisselend de gedachten opkomen. Ik kan me verliezen in het lezen van een boek en compleet vergeten wat er tijdens de EMDR aan het licht is gekomen en dan de andere momenten letterlijk verloren lopen. Rondlopen in huis zonder een doel, uit het raam kijken in het niets en mijn gedachten zwieren in het rond, pure chaos in mijn hoofd en ik geraak er niet uit of krijg er geen orde in.
Ik vraag me af, wat geeft dit zonder de antidepressiva? Verlies ik me er dan compleet in? Tot wat ben ik dan in staat?
Ik grijp nu constant terug op mijn crisisvaardigheden, tracht afleiding te zoeken op hoop van zege dat ik me er in kan verliezen. Het is in ieder geval een hulpmiddel, maar geen oplossing en al goed dat ik me er nu bewust van ben.
Huishoudelijke taken zijn weer een heuse opgave. Ik krijg het niet meer voor elkaar om alles rond te krijgen. Ik begin ergens aan en een half uur later ben ik uitgeput. Vaak weer het gevoel van ondankbaarheid. Ik ruim alles op en later op de dag is het weer om zeep. Over de was en de strijk durf ik niet beginnen, heel handig om de deur van het waskot dicht te houden.
07 okt 2016 - bewerkt op 07 okt 2016 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Thoughts23
Thoughts23, vrouw, 46 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende