grrrr die tranen weer
Afgelopen nacht was het weer van dat.
Ik kon niet slapen en heel het gedoe van zelfhaat, kwaadheid en verdriet slokte me compleet op. Mijn hoofd begint dan weer te malen en te draaien "hoe kan ik mezelf deze keer onderuit halen?"
Het begon met de eeuwige puberstrijd van mijn dochter. Zij is zo verbonden met haar gsm en dat maakt me met momenten razend kwaad. Vroeger werd ik boos en maakte er een opmerking over en naargelang haar gedrag was ze haar zo geliefde toestel wel kwijt voor een dagje of twee.
Deze keer borrelde er een razernij door me heen en als ik mijn ogen sloot kwamen de meest schokkende scenario's boven. GSM afpakken en op de grond kapot gooien, fysiek geweld, want zo onredelijk als ik kan zijn is mijn dochter dat ook. Ik zou er niet van schrikken als ze me aanvalt of slaat wanneer dat zou gebeuren.
Het ergste is dat ik genoot van haar gezicht als ik zei dat ze haar gsm weer moest afgeven. Dit klinkt niet fraai, ik weet dat maar al te goed, maar ik kon het niet tegenhouden. Haar verontwaardiging, boosheid om een elektrisch toestel?!
Vervolgens gaat dat dan naar tekort schieten. Falen als moeder, falen als huisvrouw (je wil niet weten wat voor huishoudelijk werk er blijft liggen) en falen in mezelf.
Dan komt de portie zelfmedelijden en dan gaan we weer huilen hé. Zoals een klein kind, onophoudelijk en wanneer de vraag komt "wat is er?" gelijk in het snauwen gaan "er is niks!" Wat hoogst belachelijk is aangezien de tranen en het snot over mijn gezicht staat te glijden.
Gelukkig is mijn omgeving op de hoogte van de situatie, maar God ik vraag me af hoe lang ze dit zullen volhouden. En geloof mij, ik doe mijn best om me achter mijn maskertje te verstoppen, maar momenteel lukt me dat niet meer om dat dagen achter elkaar vol te houden.
Mensen, sorry voor mijn gezeur hier, al mijn verhalen zijn niet bepaald van de vrolijkste. Ik ben echter een persoon die alles voor zichzelf wil houden en hier kan ik schrijven zonder dat jullie weten wie ik echt ben. Het is een stuk van ventileren en daar heb ik nu echt wel nood aan.
Ik kon niet slapen en heel het gedoe van zelfhaat, kwaadheid en verdriet slokte me compleet op. Mijn hoofd begint dan weer te malen en te draaien "hoe kan ik mezelf deze keer onderuit halen?"
Het begon met de eeuwige puberstrijd van mijn dochter. Zij is zo verbonden met haar gsm en dat maakt me met momenten razend kwaad. Vroeger werd ik boos en maakte er een opmerking over en naargelang haar gedrag was ze haar zo geliefde toestel wel kwijt voor een dagje of twee.
Deze keer borrelde er een razernij door me heen en als ik mijn ogen sloot kwamen de meest schokkende scenario's boven. GSM afpakken en op de grond kapot gooien, fysiek geweld, want zo onredelijk als ik kan zijn is mijn dochter dat ook. Ik zou er niet van schrikken als ze me aanvalt of slaat wanneer dat zou gebeuren.
Het ergste is dat ik genoot van haar gezicht als ik zei dat ze haar gsm weer moest afgeven. Dit klinkt niet fraai, ik weet dat maar al te goed, maar ik kon het niet tegenhouden. Haar verontwaardiging, boosheid om een elektrisch toestel?!
Vervolgens gaat dat dan naar tekort schieten. Falen als moeder, falen als huisvrouw (je wil niet weten wat voor huishoudelijk werk er blijft liggen) en falen in mezelf.
Dan komt de portie zelfmedelijden en dan gaan we weer huilen hé. Zoals een klein kind, onophoudelijk en wanneer de vraag komt "wat is er?" gelijk in het snauwen gaan "er is niks!" Wat hoogst belachelijk is aangezien de tranen en het snot over mijn gezicht staat te glijden.
Gelukkig is mijn omgeving op de hoogte van de situatie, maar God ik vraag me af hoe lang ze dit zullen volhouden. En geloof mij, ik doe mijn best om me achter mijn maskertje te verstoppen, maar momenteel lukt me dat niet meer om dat dagen achter elkaar vol te houden.
Mensen, sorry voor mijn gezeur hier, al mijn verhalen zijn niet bepaald van de vrolijkste. Ik ben echter een persoon die alles voor zichzelf wil houden en hier kan ik schrijven zonder dat jullie weten wie ik echt ben. Het is een stuk van ventileren en daar heb ik nu echt wel nood aan.
11 okt 2016
- meld ongepast verhaal
-
MissMoon
dinsdag 11 oktober 2016 11:08
Geen verontschuldiging nodig. Dit is jouw dagboek en daar kun je alles in schrijven wat je wilt. Als anderen het niet willen lezen of reageren dan doen ze dat niet, maar dan kun jij het wel gewoon kwijt!
Ik vind het niet zo vreemd dat je zo razend wordt. Het ophouden van een masker vraagt zo ontzettend veel van je! Dit gaat vaak onbewust. Ik herken het piekeren heel erg en ik hoop dat je door het schrijven wat meer ruimte in je gedachten krijgt! -
Pelientje
dinsdag 11 oktober 2016 12:45
Je hoeft je niet te verontschuldigen. En zoals hierboven gezegd wordt, een masker ophouden kost niet normaal veel energie. Doe dat masker af, blijf doorvechten, er komt een moment dat het weer beter zal gaan.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 13 nov 2016 Leeg ( 3 )
- O 26 okt 2016 ik ben op
- O 21 okt 2016 Kop in het zand, dan is het er niet...
- O 20 okt 2016 Shiatsu ( 1 )
- O 16 okt 2016 tips om te kunnen slapen ( 2 )
- O 14 okt 2016 Een redelijk goede dag ( 1 )
- O 11 okt 2016 grrrr die tranen weer ( 2 )
- O 10 okt 2016 oefening bij de psychologe
- O 09 okt 2016 Stoppen met antidepressiva ( 7 )
- O 07 okt 2016 Vandaag ben ik op ...
- O 07 okt 2016 EMDR-therapie (de meest schokkende voor mij) ( 2 )
- O 06 okt 2016 Psychiater en therapie kennismaking ( 3 )