oefening bij de psychologe

Al huilend bij de psychologe binnen gegaan en al huilend weer buiten gekomen
We hebben een oefening rond verdriet gedaan. Waar zit het precies, hoe voelt het aan en hoe benader je het ?!

Het emotionele voel ik zo in mijn borst en keel omhoog kruipen. In mijn hoofd is het een complete chaos en vaak komt het huilerige weer aan de oppervlakte. Het innerlijke verdriet zwelt dan zo hard aan dat ik enerzijds wil wegkruipen en anderzijds het er allemaal uit wil gooien.
Als ik het plastisch moet omschrijven zoals bij de psychologe komt er nog meer verdriet naar boven.

Mijn verdriet zit op mijn borst, heel dicht bij mijn hart. Het voelt zacht aan en is bewegelijk. Als ik het vergelijk met een voorwerp dan denk ik aan een half opgeblazen ballon gevuld voor de helft met water.
Ik zou er met liefde voor moeten zorgen, het niet vernietigen zoals ik het zo graag zou willen, maar er zorgzaam voor zijn.
Ik kan me er toe aanzetten om afstandelijk er tegen te duwen, maar het in de armen nemen en het koesteren dat kan ik niet.
Wat zou ik dan graag willen? Dat iemand het overneemt, dat een andere het omarmt en knuffelt, zegt dat het goed komt. Dat zou ik zo graag willen, maar ik kan dat niet toestaan. Ik wil mijn zwakte en verdorvenheid niet aan andere tonen. Hmmm, fout, ik wil dat wel, maar ik kan het niet.
Vanaf dat er iemand dichter wil komen zet ik letterlijk en figuurlijk een stap achteruit. Een duidelijk signaal voor de andere, "kom niet te dichtbij".
En dat terwijl heel mijn hoofd schreeuwt HELP MIJ!