Psychiater en therapie kennismaking

En de week is gestart. Ik was weer vroeg wakker zoals gewoonlijk.

Mijn eerste afspraak was in het ziekenhuis bij een nieuwe psychiater. Ik vond het best vermoeiend om weer heel mijn verhaal te doen aan een wild vreemde. Terwijl ik dan moet vertellen betrap ik mezelf erop hoe ik alles weer probeer af te zwakken en hoe ik me vergis of moet zoeken naar datums. Hoe die mensen kunnen volgen in mijn verhaal is me een raadsel. Naar mijn gevoel begrepen we elkaar dan toch, want hij sloot af met dat hij dan vooral de opvolging van de medicatie zou doen aangezien ik al wekelijks naar een psycholoog zou gaan. Prima voor mij want zo zie ik een psychiater ook.

Om 13u de EMDR en die was inderdaad heftig. We zijn nog niet echt gestart, maar hebben mijn crisisvaardigheden besproken en een crisisplan opgesteld. Dat had ik eigenlijk op de dagtherapie al moeten hebben, maar dat is er op de lange baan geschoven zoals zoveel.
De aanleiding tot het plan was omdat ik ter sprake had gebracht dat ik toch nog regelmatig negatieve gedachten heb en vrij impulsief kan reageren. Dat alles vooral te maken heeft met het niet kunnen omgaan met emoties. Alles komt voort uit het trauma en ligt behoorlijk gevoeliger dan ik zelf wil toegeven.
Door terug in het verleden te gaan is het aan het licht gekomen dat ik vooral mijn zwakte haat. Niet voor mezelf opkomen, niet tegen hem en niet tegen mijn ouders. Met als gevolg dat ik mijn kwetsbaarheid aan niemand wil tonen. Noch aan mezelf, noch aan anderen. Niet huilen, sterk zijn en vooral anderen helpen met hun problemen, op die manier ontsnap ik nog maar eens aan de emotionele rollercoaster.
Lijnrecht tegenover staat dan het idee dat ik bij niemand terecht kan. Ik wil dat allemaal wel maar dan moet ik mijn eigen grenzen doorbreken en daar ben ik niet aan toe.

De sessie was vrij snel afgelopen en eigenlijk zat ik midden in het verleden. We zijn net op tijd gestopt want ik kreeg het enorm moeilijk en de tranen stonden in mijn ogen. Ze heeft me dan tot in mijn veilige plek laten komen en dan voelde ik de druk op mijn keel wel afnemen.

De sessie van gisteren heeft nog lang nagewerkt. Alles bleef maar door mijn hoofd spoken. Ik weet niet of het de bedoeling is, maar ik probeer antwoorden te zoeken of mijn gedrag te verklaren. Alles in mij zegt stel je niet zwak op, want dan lopen ze over jou of word er misbruik van je gemaakt. Ga alle conflicten uit de weg want anders komt er emotie bij en de kans bestaat dat je dan in het nauw wordt gedreven.
Luisteren en braaf zijn dan krijg je geen problemen en dat gaat zo maar door. Toch af en toe komt de rebel dan in me naar boven en dan slaag ik mijn eigen ruiten in. Dan komt de angst in de plaats, wat als ze me niet leuk vinden? word ik erop afgerekend? komt er nu een conflict? Resultaat ik kruip in mezelf en probeer uit alle macht te tonen dat niets me nog raakt, terwijl heel mijn innerlijk moord en brand schreeuwt om me te horen en te zien. Dan denk ik, het moet toch zalig zijn als je veel zelfzekerder bent. Weten dat de ander in fout is, niet aan jezelf te twijfelen, te kunnen handelen en voor jezelf op komen. Dan is je leven toch een stuk simpeler. Gewoon niet die stem van zelfverwijt in je hoofd, niet het piekeren over wat zullen ze denken of hoe moet ik het formuleren dat de andere niet gekwetst kan worden.