It's all falling down

Ik weet niet of ik mensen ga kwetsen met wat ik hier allemaal neer ga zetten maar het is voor mijn eigen bestwil...
Het gaat niet goed met me. Steeds opnieuw val ik in dat gat en het lijkt erop dat ik er dit keer echt niet meer uit kom. De wonden worden steeds dieper en ik weet dat ik hulp nodig heb. Nadat ik het weer een jaar verborgen heb gehouden heb ik het 2 mensen verteld. Mijn beste vriend en mijn vriend. Ze zeggen allebei dat ik het mijn ouders moeten vertellen. Maar daar begin ik niet aan. Ze denken dat het nu eindelijk goed met me gaat na 3 jaar depressies en zelfverwonding. Ik kan hen niet alweer teleurstellen. En toch weet ik dat het moet...Laatst was er op MTV een aflevering van The Real World San Diego waarin zelfverwonding centraal stond. Het meisje waar het om draaide was 22 en sneed al sinds haar 13e. Die aflevering heeft me zo doen schrikken. Over 10 jaar heb misschien kinderen...Dan ben ik een mama...Een mama die zichzelf de armen open snijdt. Het liefst zou ik alles in 1 keer beeindigen zodat ik nooit meer in dat zwarte gat hoef te vallen en er ook nooit meer met zoveel moeite uit hoef te klimmen. ' Doe maar lekker laf...' was de reactie van mijn vriend. Hij vindt dat ik sterk moet zijn. Hij heeft zelf zoveel problemen gehad en heeft hij nog steeds maar hij leeft nog en hij is echt sterk. Maar zo ben ik niet...Met alles ben ik een doorzetter maar dit gaat me te ver. Ik ben op...Ik kan dit niet nog een keer.
Toen 3 jaar geleden uitkwam dat ik een 'cutter' was, ben ik bij Jeugdzorg geweest maar ze vonden dat ik niet uhm...'gek' genoeg was om nog terug te komen. Ik had helemaal geen hulp nodig volgens hen. En dat terwijl IEDEREEN die zichzelf snijdt hulp nodig heeft...Echte professionele hulp. Maar daar is het nu te laat voor. Mijn ouders, mijn vrienden, mijn familie...Iedereen denkt dat alles goed met me gaat...Dat ik niet meer snij...Nooit meer depressief ben. Think again! Het liefst zou ik willen schreeuwen...Ik zou mijn wonden willen laten zien zodat iedereen eindelijk inziet dat ik toch echt hulp nodig heb omdat ik er anders nooit kom...

29 jun 2004 - meld ongepast verhaal

Guinevere, vrouw, 37 jaar

brenda_88 dinsdag 29 juni 2004 14:40
wow..
wat herken ik mezelf hierin zeg..
ik verberg het ook vreselijk voor de buitenwereld.
heb ook hulp, loop nu bij een stomme enge psychiater.mja.
iig sterkte.
xx brenda.
just_me dinsdag 29 juni 2004 14:47
jemig, ik herken mezelf echt helemaal in je verhaal, bij mij denken ook veel mensen dat ik weer gelukkig ben, terwijl het proces op het moment weer van voor af aan begint... maar ik heb precies hetzelfde..niemand die ik dit verder ga vertellen...

maar meid, echt sterkte ermee..en probeer je te bedwingen met zelfverwonding...ik weet dat het moeilijk is, maar denk aan je toekomst...

mris
Guinevere dinsdag 29 juni 2004 14:51
Ik doe mijn best maar jij zal ook wel weten hoe moeilijk het is...En hoe meer ik me bedwing hoe meer ik instort en nog maar 1 optie zie...Een optie die er nooit van zal komen, hoor want ik ben als de dood voor de dood. Magoed...I'm trying. En jij ook heeel veel succes. Ik weet niet of je gelovig bent maar zowel...Bid dagelijks tot God en vraag hem om je te helpen. xxx
*DiDi* dinsdag 29 juni 2004 17:59
Als je 16 bent, kun je naar de huisarts toe en zeggen dat je hulp nodig hebt. Hij kan je aanmelden bij bijvoorbeeld het GGZ of meer van die zooi, en hij heeft absolute zwijgplicht. Ook tegenover je ouders, geloof me. En het GGZ ook. En zij kunnen je helpen. Echt.
Als dit niet lukt, probeer dan eens met iemand te praten die je vertrouwt. Dat kan een vriendin of familie-lid zijn, of misschien de vertrouwenspersoon van school. Probeer er over na te denken welke opties je hebt. Ik weet waarschijnlijk te weinig van je om er echt over te kunnen oordelen.
Sterkte iig!

Liefs DiDi
Guinevere woensdag 30 juni 2004 11:31
Ja thanks voor het advies...Ik heb erover gepraat met mijn beste vriend en mijn vriend en zij zeggen allebei dat ik met mijn ouders moet praten. Ze willen zelfs als ik niet durf voor mij met mijn ouders gaan praten...Maar het is nog erg moeilijk om ook echt hulp te zoeken...Hoe graag ik ook wil.
liss89 (opgeheven op 7-12-2009) maandag 23 november 2009 17:39
Ik herken mezelf hierin..
Vooral het stukje waarin staat dat je het niet wilt vertellen aan je ouders omdat je bang bent dat ze teleurgesteld of wat dan ook in je raken.
Met mezelf is het sinds mn 16-18 jr niet goed gegaan, zat volledig aan de grond en ben eruit weten te komen.
Het gaat beter met me dan in die tijd maar sinds kort snij ik mezelf ook weer,
heb het vanaf mn 14-18 jr gedaan en een kleine tijd geleden ben ik weer ermee begonnen, niet vaak of veel maar 1 snee is al teveel natuurlijk..
Ook ik wil het er niet over hebben met mijn ouders omdat hun ook denken dat alles goed met me gaat. Het is moeilijk...

Iig veel suc6! weet dat het moeilijk is.

X

O 07 aug 2004 Oh God
O 31 jul 2004 No more drama...
O 27 jul 2004 Homesick? ( 1 )
O 22 jul 2004 Joy!
O 21 jul 2004 No title
O 20 jul 2004 2 Much ( 2 )
O 09 jul 2004 Caroussel ( 1 )
O 04 jul 2004 I wonder... ( 2 )
O 29 jun 2004 About me...
O 29 jun 2004 It's all falling down ( 6 )

vorige volgende