[Levensverhaal] Deel II: De ouders

Deel II: De ouders

Toen mijn moeder gescheiden was van mijn vader, kwam er een nieuw persoon in mijn leven: Rik Plante. Hij werd de persoon die voor mij een vaderfiguur zou zijn.
Mijn moeder had met de rechter afgesproken, dat ik mijn echte vader nog steeds nog steeds twee keer per maand moest zien. Ze hadden namelijk geen hekel aan elkaar, maar oud worden met elkaar zat er gewoon niet in. Dus brachten mijn stiefvader en mijn moeder mij één keer in de veertien dagen naar Amstelveen en mijn vader bracht me op zijn beurt, twee dagen later weer terug.
Linda, dat is de naam van mijn moeder. Zij en haar nieuwe man gingen tegen de tijd dat ik twee was in het Friese Pingjum wonen. Dat is een dorpje, waarbij je op Google Maps eerst driehonderd keer moet inzoomen, voor je de naam überhaupt ziet verschijnen. Ik was daar gelukkig. We woonden in een oud huis met een grote achtertuin met een perenboom en een schuur die groot genoeg was om in te verdwalen. We hadden een grote huiskamer, een gigantisch keuken, een tweede huiskamer met daaraan vast een kleinere slaapkamer en boven waren drie grote slaapkamers. Ik had de grootste, maar sliep wel onder een bijzonder schuin dak.
Wanneer het regende, wilde ik altijd wakker blijven omdat ik het getik zo leuk vond. Mijn moeder las me altijd langer voor, wanneer het regende. Ik weigerde namelijk te slapen, dus vond ze dat ze me dan net zo goed boeken kon voorlezen, zoals Eefje Donkerblauw, wat toen verreweg mijn favoriete boekje was.
Mijn stiefvader en ik hebben altijd al een soort aparte band gehad. Ik zie hem als mijn vader, zo simpel is dat gewoon. Ik noem hem ook mijn vader en spreek hem aan met ‘papa’. Stiefvader vond ik alleen een dusdanig lelijk woord, dat ik altijd zei: ‘Ik heb een echte papa en een opvoedpapa.’
Mijn ‘opvoedpapa’ was in het begin van mijn jeugd, zo ongeveer tot mijn vierde constant weg. De beste man was namelijk marineman. Hij voer op grote schepen en jaagde zijn droom om zoveel en zover mogelijk te reizen na. Dat gaf me veel tijd met mijn moeder samen. Ik heb nooit een hekel aan hem gehad.
Daarbij zag ik alleen maar de voordelen van gescheiden ouders in: ik was twee keer jarig, Sinterklaas kwam twee keer langs, de Kerstman bracht me twee keer pakjes. Ik klaagde niet. Ik was gek op mijn ouders. Ze gaven me alles wat mijn hartje begeerde en werd in het beschermende klimaat van Friesland groot.

Tegen de tijd dat ik vier werd, kwam mijn opa – om voor mij onbekende redenen – met zijn hond, kippen en katten bij ons wonen. Hij woonde al langer in Pingjum. Een jaar nadat mijn moeder vertrokken was, was hij haar achterna gegaan.
Mijn opa, was heel plat gezegd echt mijn maatje. Ik deelde alles met hem, twee handen op één buik. Er zijn maar weinig mensen geweest waarvoor ik zoveel respect had, als voor hem. Iedereen hield van hem en ik misschien nog wel het meest.
Wanneer ik bij hem zat in de tweede huiskamer, had ik een eigen krukje, tegen de kachel aan. Het was een lelijk, groen krukje wat al minstens honderd jaar oud was, maar het zat heerlijk en was echt mijn plekje.

Als laatste hadden we twee honden - waarvan één van mijn opa – vier katten en een aantal kippen. Zolang als ik me kan herinneren, zijn er al dieren om me heen. Bobo was de hond van mijn opa. Het was de enige hond, waar ik écht gek op geweest ben. Mijn opa vertelde me altijd verhalen over hem en hoe hij toen ik in de buggy zat, over het randje keek om te kijken of ik er nog wel zag. Verder had je Banjer, de hond van mijn ouders en de vier katten: Pippo, Shachy, Blanche en Floortje. De kippen hebben nooit een naam gehad.