ODE aan mijn vrienden

Ik ben niet ongelukkig, ik kan toch ergens wel zeggen dat ik een soort van geluk in mijn leven voel. Het is net alsof het opeens voor me verschijnt. Alsof mensen tegen me zeggen: 'Ayla, wij houden van je!' Dat is een gevoel wat ik nog nooit eerder ervaren heb. Het voelt heerlijk. Het zijn de meest menselijke mensen die er bestaan, in mijn ogen. Ze zijn lomp, zichzelf en hebben schijt aan de wereld, zolang wij maar gelukkig zijn, maakt het ze niets uit.

Bij deze een ode aan mijn vrienden.

Ik hou van jullie. Na wat er gebeurd is, zal ik voor jullie door het vuur gaan. Jullie hebben na gister meer dan bewezen dat jullie het waard zijn om in mijn leven te passen. Ik kan niet zonder jullie, echt niet. Ik wil niet meer bang zijn om messen in mijn rug te krijgen en zal dat ook niet meer zijn (dat lieg ik).

Jullie zijn bijzonder, stuk voor stuk. Jullie zijn menselijk, het voorbeeld van hoe mensen zouden moeten zijn. Gestoord, onvolwassen en tegelijkertijd meer volwassen dan bijna elk mens wat ik ooit ontmoet heb. Ik kan lief en leed met jullie delen.

Voor het eerst in mijn leven, heb ik het idee dat ik mezelf kan zijn bij iemand die niet mijn moeder is en ik vind het fantastisch.

Jullie zijn mooie en lieve mensen en heb gemerkt dat ik jullie niet zomaar even uit mijn leven kan schrijven. Dat is een onmogelijke opgave geworden.

Ik hou van jullie.
17 sep 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Shelectric
Shelectric, vrouw, 123 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende