Slapeloos

Klaar wakker, dat is wat ik momenteel ben. Hoewel ik zou moeten slapen - en dat meen ik - lig ik maar naar het plafond te staren met mijn hoofd vol gedachten. Ik kan ze niet ordenen en ik zou niet weten hoe.

Mijn handen voelen stijf aan, terwijl ik dit alles tik. Ik weet niet precies wat ik wil gaan schrijven namelijk. Sommige dingen komen eng dichtbij.
Normaal had ik nu een sigaret opgestoken, maar ik ben gestopt en ga voorlopig niet weer beginnen. Sigaretten hielpen me altijd met het ordenen van mijn hoofd. Gewoon die rust, terwijl het enige in de wereld je sigaret was. Na afloop kon ik niets meer dan zitten en staren - emotieloos staren. Niets zat me in de weg, ik was alleen met mijn gedachten, die opeens niet meer zo problematisch leken. Het was zoveel makkelijker om tegen mezelf te zeggen: 'Ayla, stel je niet zo aan. Move on.'
Dat was altijd de enige reden geweest dat ik rookte. De verslaving die ik eraan over ging houden in een korte tijd was puur bijzaak.


Het duurt weer een tijdje voordat ik doorheb wat ik precies ga schrijven. Ik voel me verschrikkelijk leeg, sluit mezelf op in mijn wereldje. Een soort schelp die ik kan sluiten wanneer mijn emoties zich weer een weg naar buiten willen werken. Andersom werkt natuurlijk ook.
Mijn emoties sporen niet momenteel. Alles is zo leeg en ik ben zo moe, constant. Ik lig niet lekker in mijn eigen bed, heb het warm en wil alleen maar zo snel mogelijk weg. Ik zou een trein willen pakken, reizen naar een onbekende plek en nooit meer terugkomen. Ik zou reizen, de wereld zien. Zolang ik maar weg kan uit deze emotieloze put.


Wanneer ik erover na denk, en kijk naar de boeken die ik lees of de films die ik kijk wil ik er niet teveel overna denken. Ik wéét dat ik die fictieve figuren wil zijn, zonder enige twijfel. Ik zou mijn complexe leven willen ruilen voor hun nog veel complexere leven, wetend dat het uiteindelijk weer goed met me komt. Die houvast zou voor mij zoveel betekenen. De badguys verliezen, ik win. Zo simpel is dat en het klinkt alsof het verschrikkelijk simpel is. Zo hoort het te zijn. Zo hoort het te zijn voor mij! Simpel, met een een toekomst vol geluk en aan het einde taart en ballonnen.


---

Ik wil nu niet teveel klinken alsof ik mezelf elk moment van een brug zou gooien en zou willen verdrinken. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het zou doen. Maar ik zou ook liegen als ik zou zeggen dat ik het niet zou kunnen. De dood is niet iets engs, zelfmoord is alleen een kansloos en egoïstisch iets.

Mijn knuffel hou ik angstvallig dicht bij me de laatste dagen. Charlie, zo heet mijn knuffel. Een beetje kansloos eigenlijk, als je er zo over na denkt. Een achttienjarige die een knuffeltje nodig heeft om rustig te kunnen slapen. Ik vind het eigenlijk niet zo erg. Het is iets wat veilig is. Iets wat er altijd zal zijn. Iets waar je alles aan kan vertellen zonder dat hij terug praat of oordelen trekt. Hij is daar gewoon en ik heb hem - mijn Charlie - nodig. Hem en mijn slaappillen.
Die slaappillen die ik gelukkig morgen weer krijg. :'