Lichaam :X
Mijn lichaam. Ik kan er niet naar kijken. Maar het is er toch. Ik voel het, altijd en overal. Ik moet me toch elke dag weer aankleden, en dat is een heel geworstel. Meer dan de helft van mijn kleding ligt inmiddels in dozen, dat ga ik niet eens meer próberen te passen.
Ik heb al zeker een half jaar niet meer op de weegschaal gestaan. Voor de mensen die mij al lang kennen is dat een heel raar iets. Ik stond er namelijk eerst dag en nacht op (letterlijk). Als ik opstond: meteen op de weegschaal. Dan naar de wc, en meteen weer op de weegschaal. Naar beneden lopen en weer naar boven: weer op de weegschaal. En nu? Al minstens een half jaar niet meer. De batterijen zijn leeg, en ik wil ze niet vervangen. Ik DURF niet op dat ding te gaan staan. Want ik ben aangekomen. En niet zo'n beetje ook. Sinds ik hier woon, nu zo'n jaartje, heb ik het idee dat ik elke dag minstens een kilo aan kom. Ik weet dat dát niet kan, maar toch, zo voelt het. Maar goed, ik ben genoeg aangekomen, meer dan genoeg.
Eerst kreeg ik er nog complimentjes over. Mensen vonden blijkbaar dat er wel wat bij mocht - wat ik dus echt anders zag. Nu word ik meestal niet tegen gesproken als ik zeg dat ik wil afvallen, wat voor mij dan weer bewijst dat ik inderdaad te dik ben en af moet vallen.
Het ergste is me elke dag opnieuw weer aankleden. Ik hul mezelf in grote, wijde gewaden om mijn lichaam niet te laten zien. Dat is ook alles wat ik überhaupt aan kán. Op de meest vreemde plekken ontstaan rollen en rollen met vet. Het is steeds moeilijker om alles te verstoppen, dat kan eigenlijk al lang niet meer, iedereen kan zien hoe dik ik ben geworden.
En daarbij ook... hoe zwak. Want ik val niet af. Ik sta op met haat tegen mijn lichaam en ga ermee naar bed. Maar toch heb ik het zo ver laten komen. Zoals ik al zeg: ZWAK. Waar ik eerst veel makkelijker kon afvallen, lukt het me nu gewoon niet. Ik eet al zo weinig, ik houd het dagelijks leven amper vol. Minder is eigenlijk geen optie... Bewegen doe ik meer dan ik ooit heb gedaan, door te werken, fietsen. Meer lukt me gewoon momenteel écht niet. Grote boosdoener? Alcohol, denk ik. Maar dat gebruik ik dan weer om nog een klein beetje rustig te blijven... anders maak ik mezelf helemaal gek. Dus dan wil ik weer minder alcohol drinken zodat ik afval, wat vervolgens ook weer niet lukt. ZO frustrerend.
Bind mij maar vast op een bed voor een paar weken en geef me alleen maar water ofzo. Dan kán ik niks anders. Ik voel me nu ook al opgesloten in dit lichaam.
Ik heb al zeker een half jaar niet meer op de weegschaal gestaan. Voor de mensen die mij al lang kennen is dat een heel raar iets. Ik stond er namelijk eerst dag en nacht op (letterlijk). Als ik opstond: meteen op de weegschaal. Dan naar de wc, en meteen weer op de weegschaal. Naar beneden lopen en weer naar boven: weer op de weegschaal. En nu? Al minstens een half jaar niet meer. De batterijen zijn leeg, en ik wil ze niet vervangen. Ik DURF niet op dat ding te gaan staan. Want ik ben aangekomen. En niet zo'n beetje ook. Sinds ik hier woon, nu zo'n jaartje, heb ik het idee dat ik elke dag minstens een kilo aan kom. Ik weet dat dát niet kan, maar toch, zo voelt het. Maar goed, ik ben genoeg aangekomen, meer dan genoeg.
Eerst kreeg ik er nog complimentjes over. Mensen vonden blijkbaar dat er wel wat bij mocht - wat ik dus echt anders zag. Nu word ik meestal niet tegen gesproken als ik zeg dat ik wil afvallen, wat voor mij dan weer bewijst dat ik inderdaad te dik ben en af moet vallen.
Het ergste is me elke dag opnieuw weer aankleden. Ik hul mezelf in grote, wijde gewaden om mijn lichaam niet te laten zien. Dat is ook alles wat ik überhaupt aan kán. Op de meest vreemde plekken ontstaan rollen en rollen met vet. Het is steeds moeilijker om alles te verstoppen, dat kan eigenlijk al lang niet meer, iedereen kan zien hoe dik ik ben geworden.
En daarbij ook... hoe zwak. Want ik val niet af. Ik sta op met haat tegen mijn lichaam en ga ermee naar bed. Maar toch heb ik het zo ver laten komen. Zoals ik al zeg: ZWAK. Waar ik eerst veel makkelijker kon afvallen, lukt het me nu gewoon niet. Ik eet al zo weinig, ik houd het dagelijks leven amper vol. Minder is eigenlijk geen optie... Bewegen doe ik meer dan ik ooit heb gedaan, door te werken, fietsen. Meer lukt me gewoon momenteel écht niet. Grote boosdoener? Alcohol, denk ik. Maar dat gebruik ik dan weer om nog een klein beetje rustig te blijven... anders maak ik mezelf helemaal gek. Dus dan wil ik weer minder alcohol drinken zodat ik afval, wat vervolgens ook weer niet lukt. ZO frustrerend.
Bind mij maar vast op een bed voor een paar weken en geef me alleen maar water ofzo. Dan kán ik niks anders. Ik voel me nu ook al opgesloten in dit lichaam.
29 apr 2013
- meld ongepast verhaal
-
flinder (opgeheven op 22-03-2024)
dinsdag 30 april 2013 07:26
Wat raakt dit stukje mij , misschien omdat ik er zoveel in herken...
Ik herken je negatieve gedachten over jezelf zo goed , helaas is eten iets
waar we niet mee kunnen stoppen..
Met alcohol kan dat wel... Er zijn genoeg anderen ( gezonde ) manieren
om jezelf 'rustig' te krijgen.. het is alleen even zoeken naar wat voor jou
het beste werkt.
En wat eten betreft, elke keer als ik terug val zeg ik tegen mezelf , weet dat wanneer je weer 3x per dag ga eten je wrs eerst eventjes wat aankomt omdat je lichaam eraan moet wennen... als het gewend is , zijn die kilo's er ook zo weer af.
Wanneer je lichaam het balans heeft gevonden blijft mijn gewicht vaak stabiel..
take care
-
mysterygir
dinsdag 30 april 2013 17:44
Lin, vastgebonden op bed liggen dat is echt geen pretje en is best kwetsend als je dat zo op die manier schrijft. Ook al weet ik dat je het schrijft uit wanhoop en met andere bedoelingen, het is echt geen optie en echt niet fijn. Zoiets wil je niet meemaken, in wat voor situatie dan ook. Je bent een prachtmeid en een schat en ik gun je alle goeds maar wel op een positieve en menswaardige manier. Xxx steffie
-
calinnero
woensdag 01 mei 2013 23:36
Steffie: Sorry, zo heb ik het niet bedoeld... dat weet je wel, maar ik had het idd anders moeten verwoorden. Het voelt alleen zo erg alsof ik de controle over mezelf kwijt ben, en iets/iemand van buitenaf me moet helpen omdat het me gewoon alleen niet lukt
Ik ga mezelf steeds meer haten. Ik weet dat ik nooit tevreden zal zijn met hoe ik eruit zie, maar dit lichaam kan en wil ik gewoon niet accepteren... Sorry als ik je gekwetst heb, het was inderdaad vanuit wanhoop geschreven...
Flinder: In de therapie die ik nu ga volgen ga ik, als het goed is, vaardigheden leren die me kunnen helpen om rustigeren te worden, met emoties om te gaan... zodat ik de "slechte dingen" die ik nu doe niet meer nodig heb. Dus ook die alcohol niet.
Ik heb ook de ervaring dat in opnames, als ik een normaal ritme qua eten volg, mijn gewicht redelijk stabiel blijf of ik zelfs afval. Maar nu het niet zo goed gaat met de alcohol is het dubbelop... en dat kan natuurlijk niet... dan kom ik alsnog aan.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 16 aug 2013 Today! ( 1 )
- O 15 aug 2013 Mama... kanker... ( 15 )
- O 18 jul 2013 Gezwommen!!! *bes t een beetje trots* ( 3 )
- O 18 jul 2013 Bikini stress... en een foto ( 4 )
- O 16 jul 2013 Dementie ( 6 )
- O 15 jul 2013 Hoe ver moet je gaan? ( 1 )
- O 10 jul 2013 ...geen DGT... ( 3 )
- O 09 jul 2013 Stomme therapie. Ik wil jou helemaal niet. ( 4 )
- O 08 jul 2013 Wat als...
- O 04 jul 2013 AM *trigger* ( 2 )
- O 30 jun 2013 Ik ben gewoon VIES. ( 17 )
- O 31 mei 2013 Blahhh blahhh ( 1 )
- O 29 mei 2013 My girl <3
- O 25 mei 2013 Driving myself CRAZY ( 2 )
- O 22 mei 2013 Uitsel DGT therapie ( 4 )