Liefde

Het hoogst haalbare. Daar gaat het om. En het gaat om gevoel. Ik kan vandaag niks anders dan mijn gevoel laten spreken, hoe hakkelend en stotend ook. Omdat jij dat losmaakte. En niet hij, mijn perfectie. Dus snappen doe ik het niet. Want willen doe ik het niet. Ik wil jou niet. Ik verlang niet naar je. Je zegt dat ik je troost bied en je bescherm en dat ik je veel liefde geef, maar ik kan die rol niet in een relatie vervullen. Ik stel namelijk ook eisen aan de relatie. Ik wil ook beschermd worden, en dat kan je niet. Ookal ben je intelligent. Ookal beschik je over een goed inzicht in hetgeen er speelt. En ook uiterlijk heeft daar helaas iets mee te maken. Ik verlang niet naar je. Hoogstens naar een knuffel, misschien een verloren zoen. Maar mijn lijf moet jouw lijf willen beroeren. En dat wil het niet. Het verwondert me niet. Ik ben te goed gewend. Te mooie fysieken gewend. Maar dit zegt mijn gevoel. Ik kan het niet veranderen noch negeren.
Ik zou je gelukkig willen maken maar niet op die manier. Ik zou er zelf niet gelukkig van worden. Ik wil niet meer de leidraad zijn, de leider. Ik wil niet meer iemand ergens doorheen hoeven sleuren. Wat ons leek te verbinden was pijn. Maar ik ben mijn pijn voorbij, en jij nog lang niet. Ik herken je gevoelens maar kan ze niet met je delen. Ik wil sowieso niet vrijwilllig een zwaarte over mijn leven laten vallen door jou in mijn leven te halen. En toch haal ik je binnen. Waarom weet ik nog niet. Ik weet alleen dat ik grenzen zal stellen. En dat het heel gauw over zal zijn als je die grenzen niet respecteert. Ook troost zal ik je niet eeuwig kunnen blijven bieden als jij me niks teruggeeft, als jij me niks leert. Je complimenten zijn mooi maar ik weet niet wat ik ermee aan moet. Je eerlijkheid waardeer ik maar ik kan niet dezelfde mooie woorden terugzeggen. Want ik kan niet binnen enkele dagen van iemand houden zoals jij.
Ik kan niet verliefd worden op een woord. Ik kan sowieso niet verliefd op je worden. Maar hoe ik dit zal gaan vertellen weet ik nog niet. Je zegt zulke mooie dingen en het vertedert me, het raakt me, dat houdt me waarschijnlijk aan je lippen gekluisterd, maar daarbij voel ik angst en een bepaalde weerstand.
Ik heb het je al verteld, niet duidelijk genoeg misschien maar ik heb gezegd dat ik niet weet waar het toe gaat leiden en dat ik je misschien niet kan geven wat je nodig hebt. Maar je luistert niet, je hoort me niet. Je hoort alleen wat je wil horen. En op de momenten dat je eerlijk tegen jezelf probeert te zijn word je juist weer zo overdreven negatief, alsof ik je iets aangedaan heb. Dan noem je me gemeen en beweer je ineens dat ik er niet voor je ben. Hatelijk vind ik het. Omdat ik ook om je geef. Ik wil je geen pijn doen. Omdat je al teveel pijn bent gedaan. Toch zal het ergens toe moeten leiden.
Waartoe, dat weet ik nog niet. Ik wil je inderdaad beschermen. Maar misschien wel tegen mij en jezelf.