Verwarring

Yet we learn from the ones we don t really love...
Toch? Ik weet maar al te goed hoe het voelt ergens naar te verlangen en het niet te krijgen, maar toch maakt die wetenschap mij niet zwak. Want ik kan je niet geven wat je nodig hebt. Ookal zou ik het misschien wel willen kunnen. Ik kan het niet. En zal het ook nooit kunnen. Maar dat wil jij niet horen. Je leeft liever in de droom waarin ik de hoofdprijs ben. En voor mij ben jij inderdaad 1 van de opties. Veel in jou wil ik ook in de ware zien maar je beschikt ook over eigenschappen waar ik absoluut niet mee om kan gaan. Je luistert niet naar me. Je eist mijn liefde bijna op. Bijna manipulatief in je verlangen mij van jou te laten houden, het benauwt me. En je ziet het niet. Je bestempelt mijn houding als afstandelijk en hard. En ik geef je te weinig. Maar natuurlijk, ik kan je ook niet meer geven......
Gisteren was er woede in mij. Nog steeds. Ik weet niet waarom. Men zei dat het licht weg was uit mijn ogen. Interessant. Ik denk dat jij me boos maakt. Maar zeker weten doe ik het niet. Misschien is het wel alles bij elkaar. De stress. De dingen die ik moet doen zonder dat ik ze wil doen. De mensen die aandacht vragen terwijl ze mij geen aandacht geven. Het geroddel, de achterklap. De ouderdom. Het verdriet om me heen. Enkele vrienden die de wanhoop nabij zijn. Het maakt me boos. Weer zo n moment waarop ik het liefst zou emigreren. Maar ik doe het niet. Ik blijf en ontmoet mijn woede in jou.
En je maakt me bang. Ik denk aan je zonder dat ik dat de moeite waard vind . Toch denk ik aan je. Ik weet niet waar het heengaat. Wel dat het jou breekt. En dat wil ik niet. Want ik houd wel van je. Hoe tegenstrijdig is dit bericht hahaha.
Ik borduur er later wel op voort.
Ik wou iets belangrijks kwijt maar ik weet het niet meer. Een nieuwe quote die ik bedacht had maar ik ben m vergeten.