mannen, zal ik ze ooit begrijpen??

Wanneer mag je iemand serieus nemen. Wanneer kan je ervan uitgaan dat iemand oprecht in je geinteresseerd is, en niet alleen maar ziet als een soort Barbie-pop waarmee gesexed dient te worden?
Hoe erdoorheen te prikken? Weten mannen zelf lust en verliefdheid wel te onderscheiden? Waarom houden ze de schijn op, soms maanden lang?
Wat willen ze eigenlijk, wat wil de man, zijn er nog mannen die een redelijk normale relatie willen, zonder dat ik al teveel eisen stel maar met op zn minst een samenzijn, een redelijk geregeld contact??
Bestaan ze nog wel. Iedereen is contant on the move, bezig, druk druk druk. Ik doe er zelf aan mee, zit ook in de molen, maar voor de liefde maak ik altijd tijd.
Daar draait het tenslotte om. Maar bestaat dit nog wel, dit koesteren, geluk delen samen, lachen, genieten slechts van het samenzijn?
Je moet het vooral niet zoeken, maar hoe het te herkennen, tussen de plakkers en de players.
Tijd speelt geen rol. Mannen kunnen hele relaties faken, als ze ook maar ergens een voordeel uit kunnen halen (lekkere sex bijvoorbeeld).
Het is frustrerend, pijnlijk, elke keer opnieuw te moeten beginnen, met een gezuiverd hart, gezuiverd door pijn en de tijd.
Het mag dramatisch klinken, dat is het natuurlijk niet, ik leef gewoon rustig door, dan maar zonder partner.
Maar waarom schijn ik voornamelijk mannen aan te trekken die niet klaar zijn voor een serieuze relatie?
Serieus klinkt weer zwaar, zo bedoel ik het niet. Ik ben uiterst flexibel.
Alles mag, alles kan, je moet mensen vooral de ruimte laten hun eigen leven te leiden.
Maar willen mannen nog wel liefde geven? Kost het ze niet gewoonweg teveel moeite? Of trek ik onbewust de verkeerde mannen aan.
Het lijkt alsof ik in een cirkeltje ronddraai, en dat is op dit moment ook zo.
Ik word immobiel door gebrek aan liefde, gebrek aan tederheid.
Sex maakt weinig goed, althans niet als er een stilte op volgt.
En ik wil zo graag geloven, blijven dromen.
Hij gaf aan dat ik vooral door moest gaan met mijn passies, het klonk als een afscheid. Hoe kan iemand zo dubbel zijn.
Of heeft hij zichzelf vergist, zat hij in een soort roes.
Is dit voor hem normaal gedrag misschien. Ik zal het hem niet vragen, blijf voorzichtig, vooral niet laten merken dat ik erover nadenk. Ik ben immers ook busy busy busy, ze rennen nog harder weg als ze merken dat je om ze bent gaan geven.
Ookal heb ik dat niet gewild. Ik zwoor mannen af, maar toch is er altijd weer iemand die me weet te charmeren, waarschijnlijk gewoon om even van me te kunnen profiteren.
En waarom zijn dit nou net de mensen die het tegendeel beweren, zogenaamd uitgaan van principes waar ik me in kan vinden.

Ik sta telkens weer alleen. En wil me niet meer geven. Ik wil me niet meer laten gaan, overgeven aan die liefde.

Het staat me tegen, woorden gaan langs me heen,ookal denk ik een oprechte blik in iemands ogen te zien, het blijven woorden, en we hebben niks aan woorden, als er geen daden op volgen.
Waar gaat dit heen. Is dit mijn lot, is dit een les, naar mijn idee heb ik de boodschap nu wel begrepen. Maar ik kan niet koud zijn, ik geef graag en zal dat waarschijnlijk blijven doen. Ookal weet ik soms van tevoren dat ik bedonderd zal worden, dat mensen opeens om kunnen slaan.
En dan maar beweren dat je zo perfect bent... Ik heb alle lessen al geleerd.

Nu is het mijn beurt.


Eens droom, slaap, lach, denk en geniet ik samen.....