Omdat elk mens een ander mens nodig heeft

Toen Micha Bosch besloot om zelfmoord te plegen, verbaasde dat niemand. Niet omdat Micha Bosch nu zulk een zwaarmoedig persoon was. Allerminst zelfs. Hij was een pragmatisch persoon, en in zekere zin ook een bijzonder consequente, en filosofische of existentiële vragen hadden hem nooit aangetrokken. Hij deed ze steevast af met een simpel schouderophalen, en het langzaam uitspreken van zijn motto: zolang je nog een doel hebt in het leven is er niets om je druk over te maken.

Zesendertig jaar en vijfenvijftig dagen had hij gelukkig geleefd. De laatste reden waarom hij nog geleefd had was de zorg voor zijn moeder, die al enige jaren leed aan een onverklaarbare doch ernstige ziekte, die haar aan haar bed gekluisterd hield. De artsen konden niets doen, maar Micha kon in ieder geval de rol op zich nemen van verzorger. Niet dat zijn moeder nu zelf vroeger een goede ouder geweest was, in tegendeel zelfs, maar nu zij zo overduidelijk op haar dood afkoerste had Micha toch medelijden met haar. En bovendien was hij geen wraakzuchtig man.

Toen zijn moeder echter stierf op de derde dag van september, had hij geen enkel doel meer in dit leven. En die gedachte leidde hem na enige overdenkingen tot de onvermijdelijke conclusie dat hij zijn leven nu beter kon beëindigen, in plaats van door te blijven gaan zonder doel.

De vrienden van Micha, en Micha had veel vrienden want hij was een geliefd man, dachten hier uiteraard anders over. Zij beseften echter allen dat het onmogelijk was Micha op andere gedachten te brengen. Micha was namelijk niet alleen een hartelijk en loyaal, maar ook een zeer koppig man. Om het leven van hun vriend te verlengen kwamen zij tot de conclusie dat zij een doel voor hem moesten bedenken. Nu was dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Micha Bosch was misschien geen groot denker, maar dom was hij allerminst, en de queeste, zoals het al snel ging heten, moest hem telkens lang genoeg kunnen bezighouden om een volgende te bedenken.

Het zou te lang duren om alle vragen die bedacht werden te beschrijven, maar de vrienden van Micha formuleerden in totaal zeshonderdentweeëntwintig vragen, die het leven van hun vriend transformeerden tot een perpetuum mobile. Variërend van vragen als: wat is liefde? Tot Wat is het geluid van één klappende hand? Hielden zij hun anders doelloze vriend op de been, zolang hun leven zich strekte.

Toen Micha Bosch zevenennegentig werd, waren de meeste van zijn oorspronkelijke vrienden reeds gestorven. Slechts een van hen was nog in staat Micha te bezoeken. Micha had ondertussen dezelfde ongeneeslijke ziekte gekregen als zijn moeder lang geleden. Zijn laatste bekende bezocht hem trouw elke dag in het ziekenhuis waar hij zijn laatste dagen doorbracht. De vragen waren ondertussen een traditie geworden, die voor zowel Micha als zijn vrienden een belangrijk onderdeel van hun leven waren gaan vormen. Op de dag dat Micha stierf bezocht zijn vriend hem, en tot zijn grote verbazing vond hij op het vredige lichaam van zijn makker een gevouwen blad papier, ondanks het feit dat Micha al jaren niets geschreven had.

Voorzichtig ontvouwde hij het blad, en las een enkele zin, ondanks Micha’s hoge leeftijd en ziekte, geschreven in het vaste handschrift dat hem zo kenmerkte. Waarom leeft de mens, behalve om nodig te zijn? En op dat moment besefte hij dat wellicht niet zij Micha een reden om te leven hadden gegeven, maar hij hen.




05 dec 2008 - bewerkt op 06 dec 2008 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Wolfe Tone
Wolfe Tone, man, 39 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende