Onbekende oma

Gister lag ik voor de tv op de bank,
totdat mijn vader naast me kwam zitten
en me een brief overhandigde.
Onbelangrijk zou je zeggen,
dacht ik ook.
Die brief kon later ook wel,
mijn eerste gedachte.
Toch moest ik hem lezen van mijn vader,
hij was van een notaris:

De oma die ik nooit heb gekend laat mij iets na,
nu moeten we naar familie die ik nog nooit heb gezien,
die ons waarschijnlijk nog haten...
dezelfde mensen over wie mijn vader weinig goede herinneringen heeft
en mijn moeder wegtrapten.
Zonder reden.
Allemaal Nederlanders,
mijn vader is alleen niet goed genoeg.

Ik heb dus iets gekregen, vraag me niet wat, van een onbekende.
Anders is het niet te zeggen.
Ze had een testament, dat is alles wat ik weet.
En, ja, dat ik erin sta natuurlijk.
Ik weet ook dat mijn oma erg oud geworden is,
ze was al in de 70 toen ik geboren werd.
Maar dat is alles,
ik heb geen foto's, geen enkele herinnering en niet eens een verhaal.
Ja, ik weet dat ze ons uit de familie trapten
en dat mijn moeder haar dochter is.
Maar verder?
Niets.

Het enige wat ik wil,
echt wil,
is weten.
Weten of ze spijt had
en dan niet omdat dat goed voor haar is,
maar omdat ze spijt mocht hebben.
Mijn moeder was geweldig,
mijn vader is aardig,
en dankzij haar koppigheid heeft ze nooit haar kleinkinderen mogen gezien.
Als ze ons daar niet onder rekende,
heeft ze die zelfs nooit gehad.
Dat weet ik dan weer wel...
geen kleinkinderen.
Maar ik weet niet of mijn ooms ooit zijn getrouwd,
of ze ooit wel kinderen hadden.
Ze waarschijnlijk oud,
dat is alles.
En verder niets.
Morgen mis ik school om daarheen te gaan,
omdat ze die afspraak maakten.

Als iemand zou vragen waar ik maandag was,
zou ik niet weten hoe ik het zeggen moest.
Niemand weet anders dan dat ik naast mijn vader geen familie heb...
doodleuk zeggen dat we naar de familie van mijn overleden oma moesten?
Ik weet het niet...
echt niet.

Elftien