Ontnuchtering

En toen praatte hij niet meer. Hij schreef niet meer. En ze haatte deze stilte. Het verbond dat er eerst leek te zijn was niet meer. Het duurde nu al een week of twee. De vakantie was voorbij, haar agenda stond weer vol met verplichtingen maar ze bleef zijn naam horen in haar hoofd. Ze vond troost in het bedenken van nieuwe wijsheden. Daar kon ze hele dagen mee vullen. Het maakte haar van tijd tot tijd een ongenaakbaar persoon. Om haar heen hing een waas van ontoegankelijkheid. Alles om haar heen leek immers onbelangrijk en banaal als ze nadacht over de diepere waarheden van het leven. Ze wou dan niet gestoord worden. Troost moet je ook niet bij anderen zoeken bedacht ze zich terwijl ze zocht naar een onbezet bankje op het perron. Ze verbleef liever in haar spirituele wereld waarin het verhaal voorlopig een open einde had.
Ze verwachtte in weze niks van hem. Niks concreets. Geen liefde, geen steun. Ze genoot ervan als hij beroep op haar levensinzichten deed. Dat was het eigenlijk. Stiekem hield ze misschien van hem maar het deed er niet toe. Het was niet van belang. Liefde was niet meer van belang. Ondanks de beladen liefdes die ze had beleefd was de liefde voor haar een luchtige term geworden. Het duidde op een algemene ontnuchtering, die ze zichzelf eerst had opgedrongen maar die nu deel van haar leek te zijn geworden.
02 sep 2008 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van bella
bella, vrouw, 43 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende