Relaties

Het is lang geleden dat ik iets geschreven heb. Waarschijnlijk is mijn hoofd te druk om enige afstand te kunnen nemen van hetgeen ik dagelijks meemaak. Ook heb ik letterlijk geen tijd rustig voor een scherm te zitten.
Mannen blijven een grote rol in mijn leven spelen. Ik heb sowieso liever mannen om me heen dan vrouwen. Het is niet eens zo dat ik perse dagelijks of wekelijks sex nodig heb, wel aandacht natuurlijk. Een relatie heb ik ook niet perse nodig, maar er zijn altijd wel meerdere mannen in mijn leven. En deze verhalen zijn soms pijnlijk ingewikkeld soms te overweldigend of soms simpelweg te vrijblijvend, wat me dan ook weer bezig kan houden als mijn hart in vuur en vlam is geraakt.
En ex van jaren geleden is ook opeens door mijn hoofd komen spoken. Hij woont in Parijs en heeft allang een ander nummer dus hem bereiken kan ik niet. Het was de man met de leeuwenogen.
De man die door mijn ziel heen leek te kijken en ook soortgelijke innerlijke gevechten had meegemaakt in zijn leven. Ook zag ik hem vaak een aantal maanden niet en dan verscheen hij opeens weer.
Of hij me echt iets had kunnen geven weet ik niet. Hij zei altijd dat ik beter dan hem verdiende, dat ik een rijke ziel had. Hij belde me jaren geleden opeens weer op en ik heb m letterlijk afgepoeierd omdat ik in een andere (trouwens vrij vage) relatie zat met een man voor wie ik niet de enige was. Ik weet niet of dat een domme actie was. Waarschijnlijk gebeurt alles met een reden.
Maar hoe weet je wat precies de boodschap achter een bepaalde gang van zaken is? Ik geloof niet in toeval. Daarvoor zijn er teveel 'toevalligheden' die je altijd weer aan het denken zetten en een soort deja-vu gevoel geven. Maar doe ik er wel genoeg mee... met dit deja-vu gevoel wat anderen intuitie zullen noemen. Ik laat mezelf te vaak verrassen, maar dit zal komen door mijn natuurlijke lust naar avontuur en behoefte aan een bepaalde levensverrijking. Zo lijk ik weinig controle te hebben over wat er in mijn liefdesleven gebeurt.
Ik zoek wel iets maar vind dan iets anders wat me ook wel weer erg boeit. Daar geef ik mezelf dan min of meer aan over en houd uit zelfbescherming tegenwoordig andere contacten ook op een normaal pitje, zodat ik mezelf niet kan verliezen. Toch geef ik mezelf geheel in een relatie en hoop dan op een goede afloop. Die er dan vaak niet komt omdat of ik afknap op iemand vanwege zijn voorspelbare gedrag of bezitterigheid ofwel ik eindelijk wakker wordt uit een droom en iemand opeens zie voor wat hij is : een mooi omhulsel met weinig moois van binnen. Of gewoonweg te weinig wil om iets moois te geven.
Ik heb maar een paar echt mooie liefdes gehad. En deze relaties heb ik uitgemaakt omdat ik niet gelukkig was, en we dus blijkbaar toch niet echt bij elkaar pasten.
De foute mannen kan ik echt even niet meer zien of spreken als ik dan eindelijk besloten heb dat ik voor mezelf moet kiezen. Dit is vrij apart, aangezien ik ze ervoor heb doen baden in weelde.
Waarom ik dan toch voor de foute mannen blijf gaan? Omdat ze sexy en onvoorspelbaar zijn, me iets kunnen leren, ze een uitdaging blijven. Als t kat in het bakkie is vanaf het begin is er weinig meer aan voor mijn hart en hoofd. Ik wil me gewild blijven voelen en niet slechts als middel dienen om het huisje boompje beestje-doel te bereiken. We willen blijkbaar niet de mannen die ons willen. Wij willen iemand veroveren, omdat het veroveren kracht geeft. Iemand leren kennen is dan interessant, omdat de foute mannen vaak ingewikkeld in elkaar zitten en zich per definitie niet kunnen binden. Misschien kan ik me ook wel niet binden, omdat ik altijd denk dat ik dan stiekem met te weinig genoegen neem, nog niet echt geleefd heb en mijn leven lijkt te stoppen op het moment dat je je voorgoed aan iemand bindt.
Op deze manier verdwijnen de serieuze kandidaten weer omdat ?? Zeggen dat het me be-angstigt is te kort door de bocht, maar waarom ik goede mannen vaak geen kans geef is me nog even niet duidelijk.
Daar gaan we over nadenken. Waarschijnlijk wordt alles al veel duidelijker als ik voor mezelf duidelijk krijg waarnaar ik precies op zoek ben. Ik zoek toch ook de ware liefde? Dat wel. Maar foute mannen hebben niet een bepaald etiket op hun voorhoofd ofzo. Ze zijn vaak bij vlagen net zo lief als goede mannen. Ik moet ze sowieso langer aan het lijntje houden, hoe vervelend dit ook klinkt. Ik moet ze eerst testen en dan pas liefde geven.
Ik vraag me verder af waarom ik fases in mijn leven altijd zo rigoreus af lijk te sluiten? Ik verhuis of neem een andere baan en contacten vervagen in dergelijke mate dat ik mensen niet meer op durf te bellen. Geliefden laat ik verdwijnen, omdat ik meestal echt even afstand nodig heb. Maar het is niet eerlijk, want deze mensen hebben toch een plek in je hart en je hebt samen een geschiedenis. Die zou je ergens moeten blijven koesteren.
Laat ik mezelf maar geruststellen met het bestaan van het lot....als die mensen mij echt het grote geluk hadden kunnen brengen dan waren ze nu waarschijnlijk gewoon nog in mijn leven.