(Sorry voor het vele posten!)

Sorry voor het vele posten, dit gesprek is van een paar dagen oud..

En weet je hoeveel je weegt, Sara?
Ik kreeg het koud, natuurlijk weet ik hoeveel ik weeg. Er is momenteel maar een zekerheid in mijn leven en dat is dat getal wat op mijn weegschaal verschijnt.


Ik antwoordde niet onmiddellijk. De laatste weken was ik aardig wat bijgekomen. Ik huiverde toen ik aan het getal dacht. '39' fluisterde ik, de walging van mijn woorden keerde mijn maag om.


Routineus volgde daarop de bekende vraag: Hoe groot ben je? Eén meter zesen.. achtenzestig. Ik gniffelde bij mijn vergissing, zij niet. Ik hoorde hoe het papier kreunde onder het cirkelen van haar pen. Een grote kring rond de twee getallen. Ik haat het als mensen cirkels maken. Ik had het afgelopen halfuur de diepste dalen van mijn geest opgegraven en blootgegeven, maar enkel die twee getallen kregen een mooie cirkel. Zelfs voor haar leek het getal het belangrijkste. Ik voelde mij ongemakkelijk, mijn hart bonsde in mijn keel en een ijl gevoel steeg me naar het hoofd.


Ik wist wat de volgende vraag ging zijn. Ik had me de afgelopen 3jaar al door tal van ‘kennismakende’ gesprekken geloodst. Altijd weer die drie vragen, steeds strategisch in het gesprek geplaatst, net wanneer de spanning het hoogst was. Nog één vraag overleven en dan kwam het therapeutische trucje met de oppervlakkige feitjes, nog één vraag.
“Hoe vaak weeg je jezelf Sara?” . We zaten met tweeën in dit kleine kamertje, zij en ik, maar toch steeds weer die voornaam, alsof er iemand anders zou antwoorden. Het doet iets met je, het maakt de vraag persoonlijker, moeilijker. Ik dacht na, nuja ik deed alsof ik nadacht. “Drie keer”, hoorde ik me zeggen, ikzelf wist wel beter. Weer het kraken van de inkt. Mijn eerste leugen stond op papier.


Even bleef het stil. Heb je al gegeten vandaag?
Voor het eerst in het gesprek keek ik haar strak aan, pas nu merkte ik haar blauwe ogen op. Ijsblauw, maar met een zachte afwachtende blik


“Neen”, zei ik kordaat. Haar ogen logen niet, ze had niets anders verwacht.
Neen, dacht ik, En dat ging ik ook niet meer doen, 4 dagen piekeren, 4 dagen spijt en schaamte, 4 dagen honger, 2,5 kg lichter.