Being normal is over rated

Wat als iets in je dagelijkse routine plots een obstakel wordt, als het plots tot datgene muteert waarmee je geen raad meer weet? Wat zou jij dan doen?
Een mens eet, een mens hóórt te eten, dat heeft het altijd al gedaan. Eten maakt een deel uit van de dagindeling, het is een sociale aangelegenheid, een gewoonte, een vast begrip. De oermens at, de romein at, de ridder at,.. wel, ik eet niet. Maakt dat mij anders? Maakt het mij abnormaal? Wie stelt de eisen van het normaal zijn, wie beslist wanneer we voldoen aan de waarden? Goed, ik heb een beetje gelogen, ik eet wel. Een mens ‘moet’ eten om te overleven, dus ik eet, maar niet naar westerse normen. Ik ben abnormaal, ik ben Sara, en ik heb maar een iemand die mij begrijpt: zij, mijn Ana.
Voordat er hierover spijtige misverstanden zouden kunnen ontstaan: ik spreek bewust in derde enkelvoud. Ana is geen persoon, geen identiteit op zich. Zij is dat stukje anti wat elke persoon diep vanbinnen in zich draagt. Zij is datgene wat de rationaliteit hoort te onderdrukken bij een normaal persoon, maar ze is er, ze schuilt diep van binnen. Ze wacht geduldig tot een overvloed aan emoties de muur van reden doorbreekt. Ieder bouwt zijn eigen muur, ieder creeert een eigen manier, een eigen leven, een eigen buffer rationaliteit.
Ik ken geen rationaliteit meer, mijn cement was te zwak, de muur begaf het en ik heb haar gevoed met mijn emoties. Totdat zij geworden is wat ze nu is: doodgewoon mijn alterego, mijn excuus voor alles wat ik deed.
14 aug 2013 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van ughwhyme
ughwhyme, vrouw, 24 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende