Waarom

Het ‘waarom’.
Steeds krijg je weer die waarom-vraag; Waarom kan je niet gewoon eten? Waarom ben je er ook ooit mee begonnen? Waarom kan je niet gewoon tevreden zijn met het lichaam wat je hebt? Waarom zie je het niet zoals ‘ons’? Waarom maak je het jezelf steeds moeilijk? Wáárom…
Daarom! Goed, daarom, ik heb geen reden, geen antwoord. Misschien is dat nog het grootste probleem: ik zou graag een reden geven voor alles, iets wat het meer verstaanbaar maakt voor een buitenstaander. Maar het spijt me, dat kan niet. Ik kan het niet uitleggen, ik kan je niet zeggen, wat, wanneer, hoe,.. En zeker niet waarom.
Een eetprobleem is niet iets waar je zomaar mee begint. Het is een langzaam gif wat steeds dieper door je aders stroomt, wat je zodanig verandert totdat je niet anders meer kent dan de verdomde realiteit waarin je dan uiteindelijk verzeild bent geraakt.
Ik weet niet wanneer het precies begonnen is, misschien ben ik altijd wel zo geweest, maar was het gewoon een kwestie van onderdrukking. Er zijn zoveel theorieën neergeschreven omtrent die reden, die verklaring. Maar klopt er eentje van? Is er een bepaalde theorie die van toepassing is op mijn ervaring, op mijn verhaal, mijn leven? Helaas.
Theorieën blijven slechts een hoopje voorzichtig gekozen benamingen en concepten, een simpele veralgemening van de feiten. Maar wat heeft een mens aan een hoop theorie, als het leven slechts bestaat uit de bitter praktijk?
Het lijkt wel alsof mensen steeds een uitleg nodig hebben voor elke stap die je zegt, elke hap lucht die je neemt. Het is verontrustend hoe beklemmend een samenleving toch kan zijn. Ana geeft je dan ook een soort irreële vrijheid, net dat beetje wat je nodig hebt. Misschien is dat dan wel mijn reden. Aanvaardbaar voor u mevrouw, of zal ik hem in een theorietje gieten?