Doofstom

Eens een Ana, altijd een Ana.
Wij personen met een eetstoornis zijn niet zoals elke punker, elke skater, elke rocker, toch krijgen ook wij een etiket op ons geplakt. Nee, wacht, ik neem mijn woorden terug. Je kan ons, in tegenstelling tot de voorgaande subculturen, niet langzaamaan ontdoen van onze kleren en ons zo terug ‘normaal’ maken. Ons op die manier van onze eigenwijze identiteit beroven om ons zo weer een braaf en vooral volgzaam deeltje te maken van de maatschappij. Bij ons Ana’s is het etiket voor eeuwig. Getatoeëerd. Met een pijnlijke naald, prik na prik in onze huid gegraveerd.
Onuitwisbaar.

Iedereen zegt ons altijd: het is gewoon een kwestie van een gulden middenweg te vinden. Voor het eerst moet ik toegeven dat de buitenstaander gelijk heeft.. Inderdaad, het is gewoon een regelmaat tussen eten en niet eten zoeken. Leven en niet leven. Een regelmaat waarin jij gelukkig bent, maar zij ook. Je moet haar tevreden houden, haar zachte grommen rustig sussen. Maar nooit mag je het waakzame oog verliezen, want dan slaat ze toe. Op dat ene moment, dat jij de controle verliest, neemt zij het over. De touwtjes weer veilig in haar greep, het lot in haar handen. Jouw lot, in haar handen. En als dat weer gebeurd, kan je ons keer op keer naar duizenden psychologen sturen, ons urenlang vervelen met therapeutische spelletjes. Je kan ons meten, wegen, zelfs blootstellen aan de meest waarheidsgetrouwe spiegels en zo ons laatste greintje zelfrespect wegnemen, maar geloof me. Dat laatste restje Ana krijgt niemand eruit.
Ze smijten met cijfertjes naar ons, tabellen vol statistische gegevens, nauwkeurig uitgeteld. ‘je hebt zoveel procent kans op genezing…’ Wel, ik heb hier maar een woord voor. Zever. Ronduit zever, anorexia valt niet te berekenen aan de hand van wat regeltjes, het is geen pure logica. Als een eetstoornis iets is, dan is het onlogisch. Je moet me niet vertellen hoeveel procent we hebben, of hoeveel gram we moeten bijkomen, hoeveel kcal we moeten eten. Tellen doen we al meer als genoeg. Het enige wat we nodig hebben om te herstellen, is iemand die ons zegt hoe we de controle kunnen houden. Hoe we de baas worden over een lichaam op de dool. Hoe we dat stemmetje kunnen overwinnen en onszelf terug vinden tussen de overvloed aan twijfel en verdriet. Hoe we ontsnappen uit die eindeloze queeste naar Perfectie.
Ik heb al zoveel verhalen gehoord, zoveel zogezegde oplossingen, zoveel mensen die me zouden helpen, die het antwoord wisten tot genezing. Maar niemand kon de belofte waarmaken. Je kan iemand niet helpen zolang die persoon weigert mee te werken. Dit geldt ook zo voor mij. Ze kunnen mij niet helpen want ik? ik wil maar niet luisteren.
Zij houdt me doofstom.