Stiltehuis, mijn ervaring

Zo... van vrijdagavond t/m zondagmiddag ben ik weggeweest, naar het stiltehuis in Nijmegen. Voor mensen die meer willen weten: http://www.stiltehuis-nijmegen.nl/

Mijn lieve vriendin Flinder was hier al eerder geweest, dus dankzij haar was ik op dit idee gekomen. Het leek me ook wel iets wat goed voor mij zou zijn. In mijn dagelijks leven heb ik best veel tijd voor mezelf, maar ik zoek dan eigenlijk altijd wel dingen op om vooral NIET met mezelf, mijn gedachten en gevoelens bezig te zijn. De mogelijkheid tot stilte is er dus wel, maar dit ga ik uit te weg.

Ik was benieuwd wat een weekend gericht op stilte met me zou doen. Zou ik daar rust vinden? Ik las ervaringen van anderen, en eigenlijk iedereen ervoer de stilte als prettig. Een time-out van het dagelijkse, drukke leven. Even niks moeten. Dat klonk goed. Ik moet zoveel van mezelf. Even een weekend niks moeten, dat móet me toch wel goed doen??

Helaas heeft dit weekend me niet de rust gebracht waarop ik hoopte. Bij lange na niet. De stilte bracht me eigenlijk voornamelijk onrust. Je had veel tijd voor jezelf, en ik vond het heel moeilijk deze tijd in te vullen. Ik heb wat gelezen, gekleurd, een brief geschreven... maar dat was vooral omdat ik toch echt iets móest doen om de tijd door te komen.

Hier even een foto van het programma:



Normaal gesproken heb ik vele manieren om vooral niet bij mijn gevoel stil te staan, niet na te denken... de stilte te ontwijken. Zo zijn er bijvoorbeeld het niet eten, het teveel eten en dan compenseren (overgeven/laxeren), krassen/snijden, teveel alcohol drinken, slapen... Dit weekend werd ik geconfronteerd met opeens heel veel stilte, heel veel tijd voor mezelf. Ik kon mijn eigen maniertjes niet toepassen, en daarnaast kon ik ook de dingen zoals TV kijken, internetten, muziek luisteren etc niet doen. Dus opeens had ik helemaal niks. Alleen mezelf en mijn gedachten en gevoelens, in alle heftigheid. Ik heb was gelezen, maar ik kon mijn gedachten niet ontwijken en stoppen.

Vrijdag en zaterdag heb ik heel erg mijn best gedaan om "goede dingen" te doen. Ik ben een stukje gaan wandelen. Een boek gelezen. Een brief geschreven. Zondag kon ik niet meer, heb ik niet meer meegedaan aan het programma en alleen maar geslapen, zodat de dag snel voorbij zou zijn.

In het gezamenlijke gesprek dat we hebben gehad kreeg ik te horen dat ze me heel dapper vonden dat ik dit weekend ben aangegaan. Dat eigenlijk iedereen zich wel voor kon stellen hoe moeilijk dit voor mij moest zijn. Ik voelde me even klein worden. Waarom zou het voor mij moeilijker zijn dan voor een ander? In het eindgesprek zondag werd me gevraagd of ik verdere begeleiding had... blijkbaar was ik niet zo heel sterk overgekomen Wat mij toegewenst werd was het volgende : "Ik hoop dat je de persoon mag worden die je eigenlijk al bent" Daar moet ik nog even over nadenken.

Nog een ander ding waar ik enorm tegen aan ben gelopen, en wat ik niet heb uitgesproken, waren de maaltijden, die ook in stilte waren. Dit was voor mij een grote flashback naar de opnames die ik heb gehad in eetstoornis klinieken. Ook dan aten we altijd in stilte. Niet omdat het moest, maar omdat iedereen zo bezig was met z'n eigen bord. Of dat zeg ik eigenlijk verkeerd. Naast dat je bezig was met je eigen bord, was je ook nog bezig met wat anderen op hun bord had liggen. Hoeveel boterhammen at ik, hoeveel boterhammen at de ander? Tijdens de maaltijden was ik dus ontzettend gespannen. Alleen maar bezig met hoeveel ik kon en mocht eten. Kon ik nog een boterham pakken? Of was er dan iemand die maar één boterham had gegeten, dus minder? Ik had ook helemaal geen idee wanneer ik vol zat ofzo. Ik moest naar anderen kijken om te zien wat normaal was. En normaal voor mij is dan meestal net iets minder dan de rest, het liefst...