Update

Wou dat ik mijn schouders aan jouw kapstok kon hangen.
Als teken aan de wand dat ik weer terug zal keren.
Zodat ik nu verdoofd naar huis kon reizen.

Het glas in lood op mijn weg langs hoge herenhuizen
doet mij denken aan zuiver gezang in kerken

En nu loop ik de onrust eruit.
Focus me op de sterren.


Ik weet immer nog niet wat ik met deze regels hierboven aan moet. Maar dat komt vanzelf. Ik ga er vast wel een keer wat moois van maken. Het gevoel waarmee ik ze schreef komt vaak zat voorbij haha.
Er is best veel gebeurd de laatste tijd. De man van het geld... btw ik moet echt schuilnamen gaan verzinnen.. in ieder geval is hij ver weg nu maar belt me geregeld. Hij is ineens tot inkeer gekomen en verwacht nu dat ik op hem ga wachten zodat we samen verder kunnen gaan in dit leven. Ik vind het nogal een rare gewaarwording. Zoveel maanden geleden eiste hij bijna om hoe dan ook geen gevoelens voor hem te ontwikkelen. Ik was allang verliefd geworden en heb hem dat ook gezegd. Ik had het er moeilijk mee. Ik weet nog goed dat ik hem zou gaan zien om onze lichamen vervolgens weer s van elkaar bezit te laten nemen en ik in de regen neerplofte op een stoepje omdat ik het gewoon niet meer wou.. dat negeren van gevoelens, het snelle voorzien in zijn fysieke behoeften. Dat ik hem belde en dat het er op neerkwam dat hij vond dat ik me aanstelde. Hoe vaak we niet belden en dat hij elke keer wel zei van heb geduld heb geduld maar dat het mij te vaag klonk omdat vele van onze gesprekken over haar gingen en de sex met hem me steeds meer tegen ging staan omdat hij nou eenmaal weinig gevoel erbij toonde. Zoenen deden we niet. Ik verlangde zo naar een kus. Hoeveel meer een kus kan zeggen dan dat fysieke gerommel. Een kus als bezegeling, een kus desnoods als afscheid maar 1 enkele tedere aanraking, meer vroeg ik niet. Nu is hij 180 graden gedraaid met zijn gedachtengang. Ik kan het echt niet meer volgen. En dan verwachten dat ik hem meteen serieus neem..
Ik probeer m nu alweer weken duidelijk te maken dat ik het heel lief vindt dat hij zulke mooie dingen zegt maar dat ik het moet voelen om het te geloven, en dat hij daarvoor toch echt hierheen moet komen. Dat kan nu helaas niet. Dat is een verhaal dat ik niet hier uit kan leggen.
Maar voor mijn gevoel is hij gewoon te laat. Ik heb hem al maanden niet gezien maar toch zou het me veel moeten doen hem die vier woordjes te horen zeggen. Maar hij moet het laten zien. Ik moet hem zien om uberhaupt weer iets te kunnen voelen. Ook krijg ik weer het gevoel dat hij weer zo iemand is die mij als de grote savior ziet. De engel, de bevrijder van al het kwaad. En zo ziet hij me ook want verder hebben velen hem immers in de steek gelaten bla bla. Ik wil alleen niet die functie vervullen in zijn leven. Ik wil die toevoeging zijn. Niet zijn zuurstof :S. Het is moeilijk om die dynamics van een relatie om te keren als het eenmaal zo is gegroeid. Ik bied hem een luisterend oor, ik toon begrip, ik luister daadwerkelijk en bied steun. Voordat je het door hebt ligt hun lot in jouw handen, althans, zo brengen ze het. En dat legt veel druk op de relatie.
Waarom zou ik voor iemand kiezen die zich zo afhankelijk van mij opstelt?
Waarschijnlijk heeft hij echt gevoelens voor mij.. maar dan stel ik de vraag.. wat is zijn definitie van liefde in godsnaam? Is dat liefde? Fysiek verlangen? Emotionele hechting maar mentale afstand? Is het liefde als je de ander nodig denkt te hebben? Is dat niet gewoonweg eenzaamheid, ben je dan niet simpelweg ongelukkig? Hij weet zo weinig over mij. Hij weet nauwelijks wat voor studie ik doe en waar ik me mee bezighoudt. Maar ja dat is ook weer een taalprobleem. Ik zal hem dat niet kwalijk nemen. Feit is wel dat het altijd voornamelijk over hem ging. Hij stelt slechts van die standaardvragen. Of het ging over zijn eeuwige liefde voor haar. Hij heeft dat zo vaak uitgesproken naar mij toe dat het er bij mij niet eens meer in wil dat hij eventueel ook van iemand anders zou kunnen houden. En ik wil geen tweede keuze zijn. Als hij me toen niet kon zoenen waarom praat hij daar nu dan wel ineens zoveel over.
Ik vind het gemeen, dit gemindfuck .
Met de andere mannen gaat het redelijk. Mister altijd op reis belt ook geregeld maar ik weet dat dat alleen om sex, vriendschap en aandacht gaat.
En de andere aanwezige vind ik niet interessant genoeg helaas. Hij is er niet in geslaagd mij te boeien. Maar dat moet ik hem nog gaan vertellen.. Ik wou dat ik daar wat doortastender in was maar ik zit te wachten op een betere timing terwijl zoiets natuurlijk niet bestaat. Er bestaat geen goede timing.
Mensen zeggen dat ik hem een kans moet geven maar als ze horen wat voor inhoudloze kleffe smsjes hij stuurt dan trekken ze zure gezichten. Ook zijn gespreksonderwerpen blijven karig. Dat betekent toch echt dat we het niet lang met elkaar uit zullen houden. Waarom er dan aan beginnen....
De lotus is op vakantie. En ik denk stiekem aan hem. Hij is immers de perfectie zelve. Een goede vriend gaf mij de tip hem mijn liefde nou eindelijk s te verklaren. Maar dat lijkt me echt een slecht plan. Ik ga mezelf niet onnodig kwetsen. Als hij ooit bepaalde gevoelens zou hebben gehad had hij deze wel geuit toch?
Ik geloof niet in schuchtere mannen. Mannen gaan heel doelgericht te werk. Alhoewel...of dat ook zo gaat als het de liefde betreft weet ik even niet.
Van de rest heb ik even geen last. En dat scheelt.
Later meer.
Nu eerst slapen