Vergane glorie.

'Laat de koffie maar zitten.' Schrijver haalde uit zijn binnenzak een kleine flacon van dof metaal en nam een slok.'Ach, en ik had nog wel aangegeven dat we graag een kaart zouden willen inzien om onze keuze te vereenvoudigen.' Schrijver keek zijn tafelgenoot belangstellend aan,'een Chateau Margaux dan als je zo aandringt'. Vrager probeerde duidelijk te maken dat ze klaar waren om te bestellen, maar zijn grijze baardje en halve maanvormige bril gaven hem nu niet bepaald de imposante vertoning die nodig was om de bediening tot zich te wenden.
Schrijver pakte de omgekeerde glazen die op de tafel stonden en schonk deze halfvol, hij gaf er één aan vrager.'Wachten op deze mensen is als je schuur rood verven terwijl je de dag ervoor hem al geel hebt geverfd, om de gemoederen in bedaren te houden luister je toch maar naar degeen die je nog tot dienst moet wezen'. Vrager zag zijn kans schoon om met deze uiterst vreemde vergelijking het interview van start te laten gaan.

'Wat is schrijven nu precies voor jou?' begon vrager zijn van te voren opgestelde lijstje. 'Schrijven is op de hoogte zijn van de regels, en zodoende het recht te hebben ze te verbreken'. Vrager grinnikte om het antwoord.'Komt er binnenkort nog nieuw werk van je uit?'.'Nee, ik hou er mee op, Pascal Mercier heeft me laten zien dat je leven pas begint als je naar Lissabon vertrekt, en ik ben nu 28 dus dat lijkt me wel een aardig moment om mijn leven te beginnen.' 'Lissabon?' Sprak vrager rustig. 'Is je kennis van de Spaanse taal dan wel op zo'n niveau dat je iets kunt beginnen daar?' 'Portugees'. 'Portugees?' Vrager keek verward.

'Ja Portugees' beet schrijver hem toe. 'Lissabon is immers de hoofdstad van Portugal, dus ze spreken daar geen Spaans'. De man met het sullige grijze haar tegenover hem aan de tafel keek naar hem met een onbegrepen blik in zijn ogen. 'Om je vraag te beantwoorden, ik red me wel.' Schrijver keek maar weer eens naar buiten. Hij mompelde 'Daar waar de straten nat zijn van de vrouwen, daar zal ik mij begeven op het moment dat de ziekte mij te pakken heeft, en de kist ook.' 'E.C. Lowting'. Schrijver zuchtte. 'Prettig dat je iets hebt opgestoken op je cursus Nederlands'. Hij pakte zijn jas.

Bij de deur geven ze elkaar een hand, de jonge schrijver gaf zijn ferme handdruk en met een zakelijke stem zei hij 'ik hoor het wel, als het gepubliceerd is' en liep stevig de deur uit. Vrager riep hem nog na 'Succes in Lissabon!' maar schrijver was al weg. Hij trok de deur achter zich dicht, en wandelde over het plein.
De glazen stonden nog onaangeroerd op tafel.