''Vrienden''

Ik ben amper een maand verder en er is weer teveel gebeurd. Ik houd het niet meer bij, en dat is waarschijnlijk maar beter ook. Mn studie gaat goed. Ik doe eindelijk iets waar ik me echt goed bij voel. Ik word immer nog afgeleid afentoe. Maar het wordt minder. En ik ga het wel redden dit jaar.
Mannen leiden me af. Ik praat graag met mannen. Het gaat me niet om sex. Ik praat gewoon graag met ze. Oke, soms komt er een beetje spel bij kijken, maar het is onschuldig, van mijn kant dan.

Ik heb wel 1 schokkende ervaring meegemaakt deze maand. Een vriend die me wou dwingen tot sex. Ik wist niet wat me overkwam. Hij ging door het lint en hoorde me niet eens terwijl ik in allerlei talen bleef roepen dat ik het niet wou. Het werd een gevecht. Ik heb zijn polsen tot gisteren om de mijne gedrukt gevoeld. De blauwe plekken beginnen nu langzaam weg te trekken. Ik was zo kwaad, giftig, walgde van hem op dat moment. Maar ik ken geen angst. Hij is sterk en gespierd en ik weeg niet zoveel maar ik ben wel weerbaar.
Het is hem niet gelukt, dat is het voornaamste probeer ik tegen mezelf te zeggen. En ik huil al jaren niet meer. Hierom heb ik wel even s nachts geweend. Van woede maar ook van pijn. Ik zeg altijd tegen mezelf dat ik onbreekbaar ben en dat ben ik ook maar toch heeft hij me verdomme weten te raken, kleineren, al was het maar voor even. En dat stoort me, maakt me boos. Hij bleef aan me trekken en doen en hield mijn polsen stijf op het bed gedrukt. Ik sloeg hem, stompte, beet en krabde waar ik maar kon.
Ik wil er niet meer over nadenken. Maar het is omdat hij me belde met de vraag of ik een jasje had laten hangen. Inderdaad, ik heb een jasje laten hangen, in alle haast weg te komen liet ik mijn mooie bruine suede jasje hangen. Zijn vriendin heeft het jasje gevonden. Alsof mij dat wat kan schelen. De fotos op zijn telefoon van zijn pijpende vriendin deden me al kotsen. Bravo, dat jasje ben je dus kwijt zei hij.... Hij loog tegen haar dat hij het jasje niet kende.. Natuurlijk, en hij wou niet meer spelen...dat wou hij me ook nog even laten weten.
Niet te geloven. Hoe kunnen mensen zo dom zijn. Hij heeft niet eens door wat hij me aangedaan heeft en noemt het spelen. Het was absoluut geen spel voor mij. Ik heb om hulp geroepen maar hij zei dat toch niemand me zou horen..
De fotograaf laat ook weer van zich horen. Maar hij is ook alleen maar op sex uit. Vond het 1 en ander zo goddelijk dat het naar meer smaakt bla bla.. Ik gaf aan dat ik meer dan alleen fysiek contact nodig heb. Dat ik het anders nogal goedkoop vindt en dat ik dat niet wil.
Waarop hij antwoordde dat hij me intelligent en lief en leuk vindt, waardoor hij het niet goedkoop vindt.
Lekker makkelijk gedacht ja... ondertussen wil hij me gewoon even gebruiken en dan negeren omdat hij niet de moeite wil nemen iemand te leren kennen.
De echte parel die ik al twee jaar bewonder van een afstandje blijft nog steeds in de buurt. Ik spreek hem vaak. Het gaat weliswaar vaak over zijn relaties, emoties, toekomst, van alles eigenlijk. Maar het doet me goed dat ik hem kan helpen. Hij heeft een pure ziel in het lichaam van een mooiboy.
En dan is er nog de man met het kind. Hij vindt me leuk. Ik vind zijn kind leuker volgens mij. Het beangstigt me, benauwt me nu al dat hij me leuk vindt en mist. Dat kan toch geen goed teken zijn. Bij vlagen heb ik dan wel weer zin om hem te zien, maar hem missen, nee. Dat kan toch niet nadat je iemand maar 1 keer gezien hebt. Tenzij je hem echt leuk vindt denk ik dan.. Ik weet niet of ik geloof dat liefde kan groeien. Als ik terugkijk dan weet ik dat ik altijd vanaf het eerste contact, de eerste blik een zwak had voor de personen waar ik later verliefd op werd. Maar toch vind ik dat ik hem een kans moet geven. En dat ik nu even geen zin in fysiek contact heb moet hij maar begrijpen.
De man die altijd met zijn zielige levenverhaal bij me aan komt kloppen blijft ook om me heen draaien. Hij is niet zielig maar wel geobsedeerd door zijn vriendin. En ik kan hem niet uit zijn lijden verlossen zolang hij geen keuzes maakt. Ik kan het slechts tijdelijk verlichten en eigenlijk pas ik daarvoor. Ik zie wel dat hij me nodig heeft maar het leidt nergens toe zolang zij in beeld blijft.
Hij moet haar gewoon loslaten. Dan zal hij weer weten wat vrijheid is. Als hij geen slaaf meer is van zijn hart. Er zal een ware ontketening voor nodig zijn, dat realiseer ik me, maar zolang hij geen enkele stap zet ga ik niet hoog en laag springen om hem te redden. Ik ben m immers aan het redden van zijn eigen emoties. Dat moet hij ook zelf kunnen. Voorlopig vind ik hem zwak maar tegelijkertijd sterk omdat hij zich zonder angst overgeeft aan die liefde.
Er zijn nog andere kandidaten in beeld maar misschien kom ik daar later nog op terug. Er zijn ook nog vrienden, gelukkig heb ik zat, voornamelijk mannelijke maar ook een paar vrouwelijke vrienden.
En zij steunen me. Ik leer ze nu toe te laten, accepteer dat ze er voor me zijn. Ik ben zeer onafhankelijk en heb niemand nodig. Maar ik geef te graag en als je je nooit oplaadt met de liefde van vrienden en familie, dan raakt die bodemloze put van warme liefde gewoon een keertje leeg.
Het is nu wat meer in balans. Ik leer dat ik te hard voor mezelf ben en te vergevingsgezind ben.
Ook leer ik dat mensen vaak verstrikt zijn in hun eigen waarheid, zoals de meeste mannen waarover ik verteld heb.
Daar leer ik afstand van te nemen, zonder ze minder te geven. Ik leer relativeren. En ik bescherm mezelf steeds beter.
Verder ontdek ik mijn gaven. Het is raar dat ik daar op deze leeftijd nog achter moet komen, maar door die drang naar perfectie vond ik geen enkel talent ooit goed genoeg. Ik weet nu dat ik bepaalde dingen gewoon goed kan. Waaronder tekenen en masseren. En mijn talenknobbel komt me altijd weer van pas. IK wil als ik deze studie heb afgerond weer terug naar een franssprekend land. Mits ik een baan heb daar. Ik kan hier niet blijven, niet eeuwig, it narrows me down. Voorlopig heb ik geen keus. Maar ik voel me goed hier, heb nu de juiste mensen om me heen. En verder blijf ik op ontdekking.