Waar is de weg?

Je moet er doorheen. De 'ugly parts' van het leven. Je kan ze wel ontwijken maar ze zijn mega groot. Loop maar 'even' om de Grand Canyon heen, doe maar.
Maar hoe kom je er doorheen? Hoe begin je, waar vind je het begin? Ik voel me alsof ik niet meer verder kan. Hoe kom je voorbij die muur? Die muur met het aantal pogingen tot voorbij komen hoger wordt.
Grijpend naar de lucht om je heen met net genoeg zuurstof om je bij zinnen te houden. Blijf erbij, Bird view, verlichten. Hoe kom je hier doorheen? Ik weet dat het wel lukt uiteindelijk.

Het is niet alleen dat je afgeremd lijkt te worden? Je wordt actief tegengehouden. De vleesetende plant die zijn bladeren om je sluit. Iedere poging tot ontsnappen wordt je , niet door jezelf, in dank afgenomen. Ieder moment dat je even opgeeft en je je minder groot maakt wordt je grootte je afgenomen. Dat is waar mijn claustrofobie begint.

De lucht is ijler hier. Het drukt niet alleen op de borstkas, op de longen, maar ook op het hoofd, de geest. Het is niet meer geaard, niet meer in contact met al het fysieke. Het zweeft tegen de bovenzijde van je reikwijdte. Als een heliumballon. Het is niet zwaar, het drukt niet hard maar het valt wel op en de last weegt zwaar. Mijn buik trekt zichzelf als het touwtje van de ballon samen met mijn maag naar binnen, omhoog langs mijn luchtpijp.

Wanneer je dan het pad vind, want je vindt 'em, wat dan? Hoe bewandel je die? Volg je de bekende route die al dan niet het meest effectief was maar waarvan je wel de uitkomst weet? Of probeer je jezelf pijn en verloren tijd en schade te onthouden door een licht, maar zwaar tekenende, vernieuwende aanpak te kiezen? Hoe zet je die stap de ene voor de ander. De lucht is niet rijker aan het worden hier. Ik moet pauzeren om ritme te vinden in ademhaling.

Er lijkt geen uitweg. Vast gelopen. Er zal wel een Allice-deurtje zijn maar ik pas er niet doorheen. Geest en lichaam werken niet langer meer samen. Trillende handen, alsof ze nooit zijn weggeweest. Ik ben er nog niet.