'Wat als' (voor mijn vriendin)

Wat als jij en ik over 10, 15 of 20 jaar nog altijd naast elkaar wakker worden? Hoe ziet ons leven er dan eigenlijk uit?

Laten wij bij het begin beginnen: Hoe worden we wakker? Worden we wakker door een schelle, monotone toon van de wekker, die ons verteld dat het alweer half 8 is, ergens op een maandag in maart, 2026? Jij moet naar een vergadering van het bedrijf dat je zelf hebt opgezet, een soort Macdonald maar dan met smoothies en shakes. Ik moet naar het winkelcentrum. Al mijn studies zijn faliekant mislukt en ik verdien de kost als straatmuzikant. Niet dat dat nou echt een vetpot is, maar ik kan in het weekend tenminste mijn eigen geld vergokken op de voetbalwedstrijden. Terwijl de wekker nog altijd afgaat zeg je zuchtend dat je nog 5 minuten wilt slapen,voor de 3e keer, en geeft de wekker en mep. Deze is vervolgens wijselijk stil. Je draait je om en neemt alle lakens mee naar jouw kant van het bed, waarop ik besluit om naar de douche te lopen. Ik stap uit bed en op een waggelgangetje ga ik opzoek naar de badkamer, die toch ergens te vinden moet zijn. Onderweg schop ik Lucky IV voor zijn kont, die onder luid protest aan de kant gaat.

Of worden we al veel eerder dan half 8 wakker? Misschien wel rond een uurtje of 6, op een maandag in mei, 2031. Word ik gewekt door een onverklaarbare, dringende pijn tussen mijn benen en jij door een bedgenoot die plotseling oerkreten uitslaat, ik. De pijn is afkomstig van een wel gemikte knal van onze Bendjamin –want ja, onze zoon gaat zo heten!- die samen met zijn zusje graag kattenkwaad uithalen. Hoe had dat ook anders gekunt, met mij als vader, jou als moeder en Stephan als oom. Na deze fijne wake-up call volgt een race tegen de klok die we al tijden verliezen. Ookal is het pas 6 uur en moeten we pas om 8 uur weg, het zweet staat me nu al in de onderbroek. Ontbijten, aankleden, tandenpoetsen, douchen, lunchpaktjes maken, haren goed, Bendjamin er aan herinneren dat hij zijn zusje niet aan de schildpad, het huisdier van de kids, mag proberen te voeren. Misschien moeten we het over de volgorde van deze ochtendlijke bezigheden nog eens hebben. Maargoed, daarna in de auto, naar school, terug naar huis, kinderen óók in de auto en wéér naar school. Niet dat het nog enige zin heeft om te haasten, we komen al 4 weken op rij tegelijk met Stephan en zijn kind aan. En dat betekend dat we te laat zijn, veel te laat. Terwijl wij de klas binnenkomen met het excuus ‘Tja, het is druk op de weg hé’ terwijl we 10 minuten van de school wonen, zit de klas al in een kringentje. Er wordt aan juf Annabell verteld wie dit weekend waar gepist, gepoept en gekotst heeft, hoe hard opa er om moest lachen en dat oma het allemaal weer op mocht ruimen.

Of gaat het allemaal anders en worden we pas wakker wanneer de ochtend zon het tijd vind om ons te wekken? We hebben inmiddels samen een hotel gestart dat nu praktisch gerund wordt door het personeel. We hoeven onzelf alleen af en toe te laten zien om wat geld op te halen, maar verder hebben we een ontspannen leventje. De zon speelt met de vormen van je gezicht, terwijl jij rustig verder slaapt. De zachte ochtendbries probeert het haar uit je gezicht te blazen, maar slaagt hier maar half in. Terwijl je wakker wordt vertel ik je over een vreselijke droom die ik had. Over een kleine replica van mezelf waarmee ik in gevecht was om zijn kleding aan te krijgen, zodat hij vervolgens een broodje kon eten. En daarna natuurlijk door naar school. Hoe we elke ochtend om 6 uur uit bed gesleept werden door twee vreselijke kinderen, twee biologische wanconbinaties van onze genen en hoe elke dag gevuld is met stress. Jij lacht zacht en zegt dat ik niet zo gek moet doen. Je draait je om en slaapt rustig verder.
Ach, gelukkig kan ik niet in de toekomst kijken, want van sommige perspectieven word ik echt bang. Zolang het maar met jou is, maakt het met niet uit hoe ik over jaren wakker word.


Cheers,

Joint.