welcome to paradise

Welcome to paradise. Ik keek rond; Het had allemaal zo mooi kunnen zijn, verwelkomt worden in het paradijs. Maar helaas het kwam niet verder dan een slechte tent in een mooie stad. Een vieze, met kauwgom beplakte bar, slechte, dure drankjes en meiden/jongens die dansen alsof ze worden beschoten door een vuurpeloton. Als dit het paradijs is dan bid ik tot god dat ik rechtstreeks in de hel beland. Vermoedelijk doe ik dit al, laat ik het zo zeggen; mijn zedige gedachtes hebben me niet populair gemaakt. U heer heeft gezondigd, en ik misschien nog wel vaker

Maja weet dit, M. is sinds kort mijn doorgewinterde stapbuddy, no mountain to high, geen café te vreemd, wij staan er én we gaan er los, samen of alleen, en stiekem een oogje in het zeil houdend.

Na het derde drankje krijgt zelfs M. niet eens meer de vieze wijn weggewerkt, snel ergens anders heen is de conclusie. We kijken eenmaal buiten een beetje beteuterd om ons heen, half aangeschoten is de stad Breda wel iets mooier, maar nog net niet geweldig. We noemen het standaardlijstje op van discotheken en cafés en besluiten dat het vanavond tijd word voor iets nieuws. Voor Nightlife stoppen we, zes uitsmijters sieren de deur van de nieuwe club, geen slecht aantal zouden de Chinezen zeggen. Zes betekend dat het gladjes en gemakkelijk gaat verlopen. We hopen hier dan ook op.

Vol goede moed en een attitude waar Paris Hilton nog U tegen zou zeggen, zetten we een stap richting de gigantische draaideur van de tent. Verder komen we niet, dan al worden we tegen gehouden door een uitsmijter die zich later voorstelt als Mo. Of we zo vriendelijk willen zijn via een andere ingang naar binnen te gaan. M. kijkt me aan en we kiezen er toch voor te gaan. Dachten we een horeca ingang te hebben gevonden, blijkt het een totaal andere ruimte te zijn. Niet echt horeca, maar wel luxe. Namelijk die voor speciale gasten, Vips mag ik ze dan nog net niet noemen, maar er zullen er vast wel genoeg zitten die bij rijk(er) Nederland toe behoren.

We staan er net, hebben onze jassen aan een glimlachende gladjanus gegeven, als mijn handen gevuld worden met muntjes. Gewoon zomaar? De man knikt, pakt zijn bontjas aan en rent snel zijn vrouw achterna. Zij had duidelijk net iets te diep in het met Champagne gevulde glaasje gekeken. Ach doet het er eigenlijk toe, nu hier, met mijn Mojito Royal in mijn ene hand en een half sigaartje in de ander. Ik bedank god maar weer eens voor de Mojito Royal, één van de weinige drankjes die elke cent van zijn 7 euro waard is. Niet mijn zeven euro, maar die van rijk Nederland, die zich al die tijd hier in deze nachtclub hebben verscholen.

Why didn't I think about that