1 mei 2010 (2)
Ik kom net van Schoolrock en mijn vriend was meegegaan. Al van toen we in de rij stonden leek het alsof hij niet durfde te tonen dat we samen waren, alsof hij zich voor me schaamde. Ik zou het ondertussen al gewoon moeten zijn want hij doet dit eigenlijk vaak als we samen weggaan. Toch steekt het elke keer weer. Jammer dat er zo veel mensen waren, anders was ik sowieso in tranen uitgebarsten. Ik ben gisteren namelijk nog lang niet vergeten, maar ik ging me beheersen. Ik moest hem ook weer vràgen om me te kussen. Ik kreeg er een, maar moest het stellen met een vluchtig, gedwongen kusje. Toen ik daarna zijn hand wou pakken en hij niet direct reageerde, begreep ik de hint en liet hem met rust. Tot we binnen waren stond ik met mijn armen over elkaar en keek naar de andere kant. Eerst dacht ik dat hij wel dichter zou komen staan en het zou merken, maar hij vond het blijkbaar normaal en deed niks.
Eenmaal binnen stonden mijn vrienden me al op te wachten. Ik probeerde me zo normaal mogelijk te gedragen, maar het is erg moeilijk als je de tranen achter je ogen voelt branden. Gelukkig begon mijn bf direct grapjes te maken zodat ik me toch wat beter voelde.
Na een tijdje begon mijn vriend blijkbaar wat beter gezind te worden en (met initiatief van mij) kuste en knuffelde hij me zelfs. Toen ik vroeg waarom hij wat eerder zo deed, antwoordde hij dat hij niet graag wacht en geen 'openbare-kusser' was. Jammer, want dat ben ik wel. Als je al die stelletjes romantisch ziet zoenen krijg je toch ook zin om dat te doen?
Hoe meer tijd er verstreek hoe leuker het werd. Iedereen lachte meer en de sfeer verbeterde enorm. Na een tijdje begonnen we zelfs te dansen en mijn vriend danste leuk met me mee. Geen vuiltje aan de lucht meer, tot we bijna naar huis moesten.
Tien minuten voor we naar huis moesten, vertelde hij me doodleuk dat hij liever direct naar huis ging hoewel we al van het begin hadden gezegd dat hij na Schoolrock met me mee naar huis kwam. Zijn reden hiervoor was dat hij om 24u in zijn bed wou liggen en zijn ouders niet wou lastigvallen om hem te moeten komen halen. Ik kon maar 1 ding denken: Weer een excuus om niet bij mij te hoeven zijn en hoe hard ik ook probeerde om die gedachte weg te duwen, lukte het me niet. Toen schoot de gedachte aan gisteren er wéér in en begon ik weer te panikeren en te twijfelen of hij écht wel van me hield. De sfeer was helemaal verziekt en ik had geen zin meer om te dansen. De rest van de tijd heb ik hem niet meer bekeken en tegen mijn opkomende tranen gevochten. Toen hij me toch weer vastpakte en wou kussen, deed ik maar mee, ik wou geen ruzie meer met hem maken. en slaagde erin mezelf te overtuigen dat hij nog altijd van me hield.
Nu zit ik hier weer, vol twijfels en vragen. Ik weet niet wat ik heb. Overdrijf ik nu echt altijd of is het normaal dat ik zo reageer? Misschien ben ik te veeleisend? Of is het leeftijdsverschil van 15 en 21 gewoon te groot? Ik hoop echt dat dit niet zo is, ik zie hem namelijk echt doodgraag en ik wil hem niet verliezen. Morgen kwetsen want 3 dagen na elkaar kan ik echt niet aan.
Dolores
Eenmaal binnen stonden mijn vrienden me al op te wachten. Ik probeerde me zo normaal mogelijk te gedragen, maar het is erg moeilijk als je de tranen achter je ogen voelt branden. Gelukkig begon mijn bf direct grapjes te maken zodat ik me toch wat beter voelde.
Na een tijdje begon mijn vriend blijkbaar wat beter gezind te worden en (met initiatief van mij) kuste en knuffelde hij me zelfs. Toen ik vroeg waarom hij wat eerder zo deed, antwoordde hij dat hij niet graag wacht en geen 'openbare-kusser' was. Jammer, want dat ben ik wel. Als je al die stelletjes romantisch ziet zoenen krijg je toch ook zin om dat te doen?
Hoe meer tijd er verstreek hoe leuker het werd. Iedereen lachte meer en de sfeer verbeterde enorm. Na een tijdje begonnen we zelfs te dansen en mijn vriend danste leuk met me mee. Geen vuiltje aan de lucht meer, tot we bijna naar huis moesten.
Tien minuten voor we naar huis moesten, vertelde hij me doodleuk dat hij liever direct naar huis ging hoewel we al van het begin hadden gezegd dat hij na Schoolrock met me mee naar huis kwam. Zijn reden hiervoor was dat hij om 24u in zijn bed wou liggen en zijn ouders niet wou lastigvallen om hem te moeten komen halen. Ik kon maar 1 ding denken: Weer een excuus om niet bij mij te hoeven zijn en hoe hard ik ook probeerde om die gedachte weg te duwen, lukte het me niet. Toen schoot de gedachte aan gisteren er wéér in en begon ik weer te panikeren en te twijfelen of hij écht wel van me hield. De sfeer was helemaal verziekt en ik had geen zin meer om te dansen. De rest van de tijd heb ik hem niet meer bekeken en tegen mijn opkomende tranen gevochten. Toen hij me toch weer vastpakte en wou kussen, deed ik maar mee, ik wou geen ruzie meer met hem maken. en slaagde erin mezelf te overtuigen dat hij nog altijd van me hield.
Nu zit ik hier weer, vol twijfels en vragen. Ik weet niet wat ik heb. Overdrijf ik nu echt altijd of is het normaal dat ik zo reageer? Misschien ben ik te veeleisend? Of is het leeftijdsverschil van 15 en 21 gewoon te groot? Ik hoop echt dat dit niet zo is, ik zie hem namelijk echt doodgraag en ik wil hem niet verliezen. Morgen kwetsen want 3 dagen na elkaar kan ik echt niet aan.
Dolores
01 mei 2010 - bewerkt op 02 mei 2010
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 aug 2010 2 augustus 2010
- O 20 jul 2010 20 juli ( 1 )
- O 12 mei 2010 12 mei 2010
- O 07 mei 2010 7 mei 2010
- O 05 mei 2010 5 mei 2010
- O 05 mei 2010 Rusteloos
- O 04 mei 2010 4 mei 2010
- O 03 mei 2010 3 mei 2010
- O 03 mei 2010 2 mei 2010
- O 01 mei 2010 1 mei 2010 (2)
- O 01 mei 2010 1 mei 2010 (1) ( 2 )