2 augustus 2010

Buiten de eerste 10 dagen van de vakantie dat ik met Wim aan zee was, heb ik er echt al een rotvakantie opzitten. Er zit een hemelsbreed verschil tussen daar aan zee en hier thuis. Daar waren we onafscheidelijk en hier is het enkel een eenzame opsluiting. Voor mij dan toch. Elke dag zit ik me hier te dood te vervelen en hij heeft altijd wel iets anders te doen dan bij mij zijn: ofwel werken ofwel voetbal ofwel met zijn vrienden op de lappen gaan. Maar ik pas blijkbaar niet in dat plaatje. Ik pas niet in zijn leven, beter gezegd, en hij zal ook geen moeite doen om zich aan te passen en meer tijd voor me vrij te maken. ZIJN leven is perfect, dat van mij allesbehalve. Ik had me wel wat anders voorgesteld van hoe ik mijn vakantie met hem zou doorbrengen, maar dat is dik tegen mijn neus. Dan is hij nog verbaasd dat ik slechtgehumeurd ben. Hij begrijpt niet dat ik hier stilaan kapot aan ga. Als hij dan is tijd voor mij maakt, is hij zo moe van al dat werken, voetballen en drinken dat ik bijna niets aan hem heb en we heel de tijd in de zetel liggen terwijl we naar een zoveelste saaie film kijken.
Ik had nog 1 leuk vooruitzicht deze week: het Casa Blanca-festival. Normaal zouden we er samen (en waarschijnlijk met vrienden van hem die mij maar niets vinden) elke dag van de 4 dagen naartoe gaan, maar dan kwam hij vanmorgen weer met slecht nieuws: Woensdag, comedy-night, en vrijdag, party-night, moest hij trainen, dus woensdag kwam hij niet en vrijdag pas rond half 11, maar dan is het feest al lang begonnen natuurlijk. Vanaf toen ben ik al elke minuut slecht gehumeurd.
Soms kan ik het gewoon niet meer aan. Ik weet niet meer wat ik moet doen... Maak ik zelf alles eigenhandig kapot en overdrijf ik of kan ik er echt niets aan doen en is het zijn schuld? Ik weet het niet meer, ik kan niet normaal meer denken. Zit nu weer al heel de tijd te wenen terwijl ik dit schrijf, ooit wordt het genoeg maar ik wil hem echt niet kwijt. Voorlopig nog blijven vechten dus...