1 mei 2010 (1)
Gisteren heb ik me voorgenomen om een dagboek te beginnen. De reden hiervoor is dat ik al een paar keer heb gemerkt dat als ik dingen van me af kan schrijven, ik me veel beter voel en dat kan ik op het moment wel goed gebruiken.
Het lijkt alsof mijn leven helemaal in elkaar aan het storten is en echt alles misloopt. Misschien beeld ik het me allemaal gewoon in, maar ik word er wel erg depressief van. Elke dag voel ik me slechter. Er zijn wel een paar dagen wanneer ik me beter voel maar die zijn tegenwoordig heel zeldzaam. Zelfs mijn vriendinnen kunnen me bijna niet opvrolijken.
Zij zijn dan ook een van de redenen dat ik me zo slecht voel. Als ik iets vertel lijkt het hen niet te interesseren. Ik begrijp het als ze sommige dingen die ik vertel niet zo interessant vinden maar als ze me bijna elke keer negeren begin ik wel aan mezelf te twijfelen en ik ben van nature al zo onzeker.
Mijn vriendje is ook een van die redenen. Gisteren moest ik bijna smeken voor een kus te krijgen, negeerde hij me soms, bekeek hij me amper hoewel ik wel enorm veel moeite had gedaan om er goed uit te zien voor hem en zoals mijn vrienden vond hij de dingen die ik vertelde blijkbaar niet interessant genoeg om naar te luisteren. Toen ik hem dit allemaal vertelde zei hij dat dat kwam omdat hij moe was. Hij zei daarbij ook nog:'Als ik zo moe ben heb ik soms geen zin meer om bij jou te zijn.' Op dat moment leek het alsof iemand een mes recht door mijn hart stak. Ik wil namelijk altijd bij hem zijn, maakt niet uit hoe moe ik ben. Ik zou hem elke seconde wel willen kussen en knuffelen, jammer dat dat voor hem anders ligt. Als het zo blijft doorgaan vrees ik dat het niet lang meer zal duren.
Nog een reden voor dat ik zo depressief ben is dat ik echt nog bergen werk heb. Zo komen de examens eraan (zowel voor mijn gewone school als muziekschool) en dan heb ik nog een heleboel taken daar bovenop. Daar komt nog eens bij dat ik me heel slecht kan concentreren in de klas, waarschijnlijk door mijn slaaptekort. Hoe hard ik mijn best ook doe, het is altijd direct laat en dan moet ik nog een hele hoop taken doen. Zo blijf ik natuurlijk in die vicieuze cirkel.
Als laatste heb ik verschrikkelijk veel pijn tussen mijn schouders. Het is al veel beter omdat ik naar de osteopaat ga nu maar het is nog lang niet helemaal weg.
Als ik dit nu allemaal teruglees vind ik dat ik een beetje aan het zagen ben, maar mijn leven is jammer genoeg niet anders. Ik hoop dat dit allemaal snel van de baan is want erg lang kan ik dit niet meer aan.
Dolores
Het lijkt alsof mijn leven helemaal in elkaar aan het storten is en echt alles misloopt. Misschien beeld ik het me allemaal gewoon in, maar ik word er wel erg depressief van. Elke dag voel ik me slechter. Er zijn wel een paar dagen wanneer ik me beter voel maar die zijn tegenwoordig heel zeldzaam. Zelfs mijn vriendinnen kunnen me bijna niet opvrolijken.
Zij zijn dan ook een van de redenen dat ik me zo slecht voel. Als ik iets vertel lijkt het hen niet te interesseren. Ik begrijp het als ze sommige dingen die ik vertel niet zo interessant vinden maar als ze me bijna elke keer negeren begin ik wel aan mezelf te twijfelen en ik ben van nature al zo onzeker.
Mijn vriendje is ook een van die redenen. Gisteren moest ik bijna smeken voor een kus te krijgen, negeerde hij me soms, bekeek hij me amper hoewel ik wel enorm veel moeite had gedaan om er goed uit te zien voor hem en zoals mijn vrienden vond hij de dingen die ik vertelde blijkbaar niet interessant genoeg om naar te luisteren. Toen ik hem dit allemaal vertelde zei hij dat dat kwam omdat hij moe was. Hij zei daarbij ook nog:'Als ik zo moe ben heb ik soms geen zin meer om bij jou te zijn.' Op dat moment leek het alsof iemand een mes recht door mijn hart stak. Ik wil namelijk altijd bij hem zijn, maakt niet uit hoe moe ik ben. Ik zou hem elke seconde wel willen kussen en knuffelen, jammer dat dat voor hem anders ligt. Als het zo blijft doorgaan vrees ik dat het niet lang meer zal duren.
Nog een reden voor dat ik zo depressief ben is dat ik echt nog bergen werk heb. Zo komen de examens eraan (zowel voor mijn gewone school als muziekschool) en dan heb ik nog een heleboel taken daar bovenop. Daar komt nog eens bij dat ik me heel slecht kan concentreren in de klas, waarschijnlijk door mijn slaaptekort. Hoe hard ik mijn best ook doe, het is altijd direct laat en dan moet ik nog een hele hoop taken doen. Zo blijf ik natuurlijk in die vicieuze cirkel.
Als laatste heb ik verschrikkelijk veel pijn tussen mijn schouders. Het is al veel beter omdat ik naar de osteopaat ga nu maar het is nog lang niet helemaal weg.
Als ik dit nu allemaal teruglees vind ik dat ik een beetje aan het zagen ben, maar mijn leven is jammer genoeg niet anders. Ik hoop dat dit allemaal snel van de baan is want erg lang kan ik dit niet meer aan.
Dolores
01 mei 2010 - bewerkt op 01 mei 2010
- meld ongepast verhaal
-
JunkieXXL
zaterdag 01 mei 2010 16:17
Welcome to MD
-
nieny (opgeheven op 17-5-2011)
zaterdag 01 mei 2010 17:03
hey,
het verhaal dat je hebt getypt, klinkt bijna hetzelfde als wat ik vorig jaar heb meegemaakt. Vrienden die niet luisteren, een vriendje dat je bijna niet ziet staan en ouders waar je dan ook nog eens nik aan hebt
.
Maar geloof het of niet, je komt er uiteindelijk sterker uit dan dat je erin gaat, ik kon het me eerst ook niet voorstellen, ik voelde me zwaar depressief en wilde niks meer, op school ging het bij mij ook steeds slechter. En toen opeens op een keer drong het tot me door dat het niet zo langer door kon gaan en dat er echt iets moest veranderen. Ik heb heel hard aan mezelf gewerkt het afgelopen jaar en geloof het of niet maar ik ben super gelukkig
misschien dat ik na deze vakantie zelfs weer een nieuw vriendje ga krijgen(L)
xxx
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 aug 2010 2 augustus 2010
- O 20 jul 2010 20 juli ( 1 )
- O 12 mei 2010 12 mei 2010
- O 07 mei 2010 7 mei 2010
- O 05 mei 2010 5 mei 2010
- O 05 mei 2010 Rusteloos
- O 04 mei 2010 4 mei 2010
- O 03 mei 2010 3 mei 2010
- O 03 mei 2010 2 mei 2010
- O 01 mei 2010 1 mei 2010 (2)
- O 01 mei 2010 1 mei 2010 (1) ( 2 )