#121 Doei Nederland

Lieve Sebas,

Ik ben begonnen aan mijn master.
En ik ben ook weer gestopt.
Ik kan mijn leven in Amsterdam gewoon niet op de rails krijgen.
Ik kan hier niet doorgaan en doen alsof er nooit iets is gebeurd.
Want alles is hier gebeurd.
Jij bent hier dood gegaan.
Ik ben hier kapot gegaan.

Ik haat het.
Ik hou van Amsterdam, zo ontzettend veel.
Ik wil mijn oude dag slijten in deze stad, samen met een geliefde.
Samen met jou.
Want stiekem zagen we onszelf helemaal zitten, 90 jaar, in het zonnetje, op ons bankje in de Jordaan, met een kopje koffie.

Maar ik kan her niet meer.
Ik kan niet meer een normaal leven leiden in Amsterdam.
Dit is de stad waar jij voor mij de hele wereld was.
En dit is nu de enige plek ter wereld geworden waar ik niet wil zijn.
Want Amsterdam zonder jou, is afschuwelijk.
Ik heb de hele wereld niet meer, nu ik jou niet meer heb.

Ik wil geen advocaat meer worden.
Ik wil geen yuppen leven meer leiden in Oud-Zuid.
Ik wil niet meer wat ik met jou wilde, omdat jij er niet meer bent.

Dus ik ga weg.
Weg uit Amsterdam.
Weg uit Nederland.
Op zoek naar iets waar mijn leven door kan gaan zonder jou.

Ik ben bezig met een TEFL cursus, om Engelse les te kunnen geven.
Dan gaan we eerst naar Sydney, om te werken.
Jer en ik, beiden in de bediening. Geld verdienen.
Een appartementje nabij Cronulla beach.

Dan naar Indonesië, om les te geven en niet zo veel te verdienen.
Ergens in een klein dorp op Java, lijkt me heerlijk.

Jer gaat dus met me mij.
Samen de wereld in, om op zoek te gaan naar een plek waar hij mijn hele wereld kan worden.
Waar ik rust genoeg heb om weer gelukkig te worden.
En dan, ooit, hopelijk terug naar Amsterdam.
Terug naar het leven wat ik ooit zo graag wilde.
Maar nu eerst rust.
En de kans om Jer mijn wereld te maken.
Dat Jer me kan laten zien dat ik geen plek heb om gelukkig te zijn, dat ik geen stad nodig heb.
Alleen mezelf, en hem.

Dus ja.
Ik ga Nederland verlaten.
Voor nu nog onduidelijke tijd.
Twee jaar op zijn minst, denk ik zo.
Maar ik weet niet meer hoe ik hier nog gelukkig kan worden.
Met al deze plekken en herinneringen om me heen.

Dus ja.
Nog een paar maanden, en dan doei Nederland.
Doei Sebas. Doei alle vervelende herinneringen die op een straathoek waar we ooit zoenden omhoog kunnen komen.
Doei verdriet, pijn en angst.

Voor altijd de jouwe,
....