#128 Volgende week

Lieve Sebas,

Nog precies een week.
Of nee, rond deze tijd zit ik dan al in het vliegtuig.
Nog een week en dan vertrekken Jer en ik naar Australië.
Alles is geregeld, visa, verzekeringen, etc.

Volgend weekend ruimen we mijn huisje leeg.
Afgelopen weekend was het feest.
Vrijdag hadden we een groots afscheidsdiner met onze twee gezinnen.
Zaterdag een afscheidsfeest voor al onze vrienden en overige familie.
Wel gek, de meesten zal ik twee jaar lang niet meer zien.

Je ouders waren er ook zaterdag.
Dat was ontzettend pijnlijk.
Ze snappen waarom ik vlucht.
Maar ze hadden liever op een feest van ons twee gestaan, in plaats van op een feest van Jer en mij.
Of nouja, ze hadden liever op een feest van JOU gestaan.

Ondanks dat dit natuurlijk stiekem vluchtgedrag is heb ik er echt zin in.
Niet alleen omdat ik niet meer op elke straathoek geconfronteerd zal worden met herinneringen aan jou.
Niet alleen omdat ik overal vrienden van je tegenkom, of omdat iedereen hier weet hoe kapot ik ben gegaan.
Maar ik heb zin om iets nieuws op te bouwen.
Me voor te stellen aan mensen die niets van me weten en ik op mijn eigen tempo over jou kan vertellen.
Ik heb zin om rond te lopen in de zonovergoten straten waar bekenden van me naar me glimlachen, oprecht glimlachen, en niet vol medelijden naar me staren met een beleefd lachje.

Ik heb zin om alles los te laten, samen met Jer.
Ik heb zin in een ongecompliceerd, saai leventje.
Maar dan wel saai in Sydney.
Je gaat zeker mee.
Jer en ik hebben een usb-stick vol foto's die we gelijk gaan afdrukken als we daar zijn.
Foto's van ons, vrienden, familie, en van jou.

Ik heb er zooooooooo ontzettend veel zin in.
Zo zo zo zo zo ontzettend veel.
Het kriebelt helemaal.
Ik ga zeker mensen missen, en ik weet dat dat vervelend gaat zijn, maar ik heb vooral zooooooooo ontzettend veel zin om te gaan.

We hebben genoeg gespaard om drie maanden huur te kunnen betalen, mochten we echt geen werk kunnen vinden.
Lijkt me eigenlijk niet.
We gaan eerst twee weken genieten van ons nieuwe stekkie en dan gaan we allebei werk zoeken.
Dus ik denk dat we met een maand wel werk hebben

Ik weet dat het ergens pijn moet doen, om alles zo achter te laten.
Maar ik voel het niet.
Misschien heb ik wel zo veel pijn gehad dat ik helemaal lam ben geslagen, dat ik geen pijn meer kan voelen.
Maarja, geen pijn voelen: ik omarm het maar.

Tot in Australië!
Voor altijd de jouwe,
....