Vier jaar en één dag

Lieve Sebas,

Ik haat de feestdagen.
Ik haat de feestdagen zo intens dat ik misselijk wordt van het idee om straks kerst te vieren.
21 december 2012 was de dag dat jij ophield met bestaan.
De dag dat de wereld een stukje minder mooi werd.
Al vier jaar en één dag lang is de wereld zijn helderste kleur verloren.

Ik kan geen kerst vieren.
Kerst staat voor mij sindsdien gelijk aan pijn, maar vooral aan stress hebben.
Stress om de goede tekst op je rouwkaart te krijgen.
Stress om een gepaste kist te vinden.
Om alle adressen op tijd op de enveloppen te krijgen.
Willen we bitterballen en bier of toch koffie en bolletjes kaas.
Welke muziek gaat er gespeeld worden?
Wie draagt de kist?

Op het moment dat je leven in elkaar stort, Kun je hier niet over na denken.
Maar het moet.
Wellicht wel beter ook, dat leidt af van de pijn die je voelt.
Full focus, om maar zo min mogelijk te voelen.
Zakelijk, om maar niet toe te hoeven geven.

Maar ik gaf toe.
Ik brak.
Ik heb het ultieme dieptepunt bereikt.
Door de hel en weer terug.
En dat is precies wat er weer naar boven komt met de feestdagen.

Maar dat niet alleen.
De drang naar jou is enorm.

Ik ben gisteren totaal in paniek geraakt omdat ik me ineens weer realiseerde wat het nou eigenlijk betekent dat jij er niet meer bent.
Ik zal nooit meer het kleine bultje op je bovenbeen voelen, de moedervlek op je rug moeten controleren omdat je die wat eng vond.
Maar ook nooit meer door je haren gaan, je echt diep kunnen aankijken, je warme armen om de mijne voelen.
Nooit meer. Nooit meer. Nooit meer.

Waarom doet dat nog zo'n verdomde pijn?

Ik wil niet met mensen aan tafel zitten die honderduit praten, lachen en gelukkig zijn.
Ik wil dit niet, ik kán dit niet.
Ik wil tergen in mijn zelfmedelijden en eenzaamheid, onder een dekentje.
Maar zo werkt de wereld niet.
Dus ik zit straks stralend aan het kerstdiner, alle drie de diners.
Om daarna huilend in te storten zodra iedereen weg is.

Gadverdamme Sebas. Ik heb er geen zin in.
Ik wil wanhopig uitschreeuwen waarom dit is gebeurd.
Ik wil dingen kapot smijten omdat jij er niet meer bent en er nooit meer zult zijn.
Ik wil, ik wil, ik wil.
Ik wil zo veel woede en pijn kwijt dat ik er fysiek misselijk van word.
Ik kan mijn woede en pijn niet eens echt meer onder woorden brengen, zo veel voel ik nu.

Ik haat alles.

Voor altijd de jouwe,
....
22 dec 2016 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van LieveSebas
LieveSebas, vrouw, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende