#126 Herinneringen

Lieve Sebas,

Men vindt dat ik te weinig over je praat.
Of nouja, ik praat wel, maar ik praat over pijn.
Jer zegt geen idee te hebben van hoe Sebas in elkaar moet hebben gezeten.
Ik zeg nooit iets van 'oh toen ooit met Sebas', 'Oh Sebas en ik..'
Ik zeg dat ik je mis, dat het pijn doet, dat ik van je hou.
Ik durf je niet zomaar op te brengen in een gesprek, omdat het de sfeer verpest, omdat het mijn humeur verpest.
Maar je was zo geweldig, de verhalen over jouw leven verdienen het om de wereld in gelaten te worden.
Dus hierbij een poging, om mijn gedachten te organiseren, om het zo aan Jer te vertellen.

Onze tweede date was complete chaos.
Jij was te laat, en toen wist ik nog niet dat je noooooit te laat kwam.
Ietwat oververhit, met een laagje zweet op je voorhoofd kwam je het café binnen gerend.
Ik zat al een halfuurtje rustig te nippen aan mijn Kwakje.
We bestelden een volgende ronde, Leffe Blond geloof ik, die je met je armen omver maaide toen je vertelde over je lekke band en je sprint hierheen.
Ik zat letterlijk tot achter mijn oren onder het bier.
Leffe Blond was het namelijk, want dat zou goed bij mijn blonde haar passen.
Toen ik zei dat ik dat echt de slechtste grap ooit vond, hebben we er samen om kunnen lachen.
Later heb je dit fiasco gecompenseerd door mijn haren voor me te wassen.
Ik werd verliefd op je handen.

Na een paar maanden heb je mijn ouders voor het eerst ontmoet.
Ik vond het wat intens om je helemaal mee te slepen naar het platteland (vooral omdat alles buiten de ring 'de provincie' was volgens jou) dus mijn ouders waren speciaal naar Amsterdam gekomen voor een diner.
Ik kende je eigenlijk nog niet zo goed, bedenk ik me nu.
Je blaatte maar wat, constant, de hele tijd door, non-stop.
Over niks, over alles, je vloog van hot naar her.
Tot de deurbel ging, toen werd je stil en heb je braaf de hand van mijn ouders geschud.
Je overleefde het kruisverhoor met zachte, weloverwogen, langzame woorden.
Toen ze weg waren ging het geblaat weer verder.
Nu zie ik voor wat het was, je was nerveus.
'Denk je dat ze me leuk vonden?' vroeg je nog geen tien seconden nadat ze waren vertrokken.
Mijn ouders werden verliefd op je.

Onze eerste vakantie was heerlijk, we waren al een behoorlijke tijd samen.
De planning ging moeizaam, ik wilde kamperen maar jij had Frankrijk onderhand wel gezien.
We vlogen naar Budapest met 100kg kampeer bagage.
We huurden een auto en reden van Budapest, via Kroatië en Macedonië naar Athene.
Als amateur archeoloogjes keken we vooral onze ogen uit in Griekenland.
Een droom die uit kwam, voor ons beiden.
's Avonds in de tent, tollend van te veel Ouzo, besloten we dat dit het goede leven was.
Warmte, heerlijke tafelen, drinken, kletsen, langzaam leven.
We zouden geld gaan sparen en samen naar Azië gaan, lang reizen.

We hadden al behoorlijk wat kleine ruzietjes gehad, maar dit was onze grootste, ooit, blijkt achteraf.
Ik heb je uitgescholden, ik heb je uit mijn bed geduwd, ik heb je genegeerd.
We zouden samen sparen.
Jij spaarde wat harder dan ik.
Dus jij kocht met je beste vriend een ticket naar Cuba, twee maanden zou je weg gaan.
EN WIJ DAN? schreeuwde ik, WIJ ZOUDEN TOCH SAMEN SPAREN?
Ja, maar lieve schat, voor al dat geld wat jij aan schoenen hebt uitgegeven, hadden we al tien keer de wereld rond gekund, nu mag ik ook even wat geld uitgegeven.
God, wat was ik kwaad.
Een week voor je weg ging heb ik gezegd dat ik je een lul vond en ik geen seks met je kon hebben.
Wat was jij toen kwaad zeg, haha.
Toen je eenmaal weer op Schiphol landde, ben ik je in de armen gesprongen en heb ik je meegetrokken naar het dichtstbijzijnde toilet. Dat kwartiertje in de trein naar huis duurde ons te lang.

'Liefje, ik hou zo ontzettend veel van je en ik wil nooit meer iemand anders. Ik wil elke ochtend naast je wakker worden. Zullen we aaaaaastjeblieft gaan samen wonen?'
Iets in deze richting schreeuwde je naar me, ADE 2012, iets meer dan twee maanden voor je dood.
Ik wilde niet samenwonen, ik wilde niet zo'n trut zijn die ging samen wonen terwijl ze nog studeerde.
Ik wilde eerst afstuderen, geld verdienen om ook wat te kunnen bijdragen aan óns huis.
Jouw glinsterende ogen, onzekere lach en dwalende handen haalden me over die avond.
Een maand later hadden we een appartementje, ik heb denk ik wel 8000 rondjes door de Ikea gemaakt, om het ons droomhuisje te maken, om inspiratie op te doen en dingen te kopen die ook binnen MIJN budget vielen te kopen.
Een maand later was je dood.
Nu woont er iemand anders in ons appartement.
Soms zie ik de lichten aanstaan als ik langs fiets.
Daar leeft iemand mijn droom.

Snapt men dan niet dat ik er niet over kan praten?
Over deze mooie dingen?
Want al dit moois leidt op een of andere manier wel naar de grootste ellende.
Dood.
Eenzaamheid.
Pijn.
Verdriet.
Angst.

Al dit moois, eindigt in al dit ellendigs.
Ik durf het er niet over te hebben, omdat het gesprek altijd eindigt met een gesprek over jouw dood.

Voor altijd de jouwe,
....
28 jan 2016 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van LieveSebas
LieveSebas, vrouw, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende