#127 Hoe je was

Lieve Sebas,

Jer blijft maar wroeten, blijft maar graven, blijft maar doorvragen.
Maar ik vind dat ontzettend moeilijk.
Hij moet dat toch ook moeilijk vinden?
Want ik weet 100% zeker dat als jij niet overleden was, wij nog samen waren en ik Jer niet eens zou kennen.
Dat is gek toch?
Maar hij wil alles weten, over jou, over ons, over onze toekomst.

We hebben dus laatst een avond alleen maar over je gepraat.
Voor de goede orde was een van mijn beste vriendinnen er tijdens het eten ook.
Om me te steunen, om ook wat over ons te vertellen.
Mijn vriendin zei dat je me op handen droeg, dat je alles voor me deed.
Je keek naar me alsof ik de hele wereld was.
Ik keek schijnbaar vol liefde, alsof jij de enige in de ruimte was, alsof er niks beters bestond dan jij.
En zo voelde het ook.

Later vroeg Jer of het waar was, of je me echt op handen hebt gedragen, of ik altijd het gevoel heb gehad alsof ik de wereld voor je was.
Ja, dat gevoel heb ik bijna altijd gehad.
Dus ging Jer weer wroeten, graven en vragen.
'Hoe was Sebastian nou echt? Wat motiveerde hem? Wat inspireerde hem? Wat bewoog hem? Was hij lief, grappig, loyaal, zorgzaam?'

Toen we net een relatie hadden, vonden we het hoog tijd om die condooms de deur uit te gooien.
Ik ben te vergeetachtig om de pil zo trouw te slikken, dus vond ik het nodig om een spiraaltje te laten zetten.
Jij ging met me mee, uiteraard, om mijn handje vast te houden.
Lag ik daar, beentjes wijd, schijt nerveus.
En jij maar praten, een heel relaas over iets grappigs van je voetbalteam.
Intense pijn! En toen zat hij er al zo'n beetje in.
De huisarts zei nog dat je zo'n sterk verhaal vertelde en dat je dat even je verhaal af moest maken terwijl ik achter een gordijntje me aankleedde en naar jaren tampongebruik weer een maandverbandje in mijn ondergoed probeerde te vouwen.
Zo was je, de man van de mooie verhalen maar wel braaf over mijn handje strijkend terwijl de huisarts met een eendenbek in mijn doos zat. Je was luid, grappig en lief.

Ik begon het verhaal over het spiraaltje omdat dat een van mijn mooiste herinneringen aan je is. Omdat ik toen wist dat je een van de goeien was.
Je hield me stevig vast in de tram naar huis, want ik was wat draaierig.
Toen we bij je thuis kwamen legde je me in bed en maakte een kruikje voor me.
Toen ik na een dutje weer wakker werd en me ontzettend vies voelde, zette je de douche voor me aan.
Toen ik uit de douche stapte had jij een handdoek en een pyama van jou in de droger gedaan, want dan waren ze zo lekker zacht en warm.
Je legde me weer in bed met een nieuw kruikje, maar dit keer kwam je naast me liggen en heb je me chocola gevoerd.
Want zo was je. Zo ontzettend attent, zorgzaam, nadekend over alles.

Maar je was niet perfect. Zeker niet.
Ik vond je arrogantie ontzettend aantrekkelijk en dat liet mij me ook zelfverzekerder voelen.
Maar soms maakte het je hard, kil.
Zo bedank ik altijd iedereen, de caissière, de serveerster, de barman, de toiletjuffrouw, maar ook de dokter en de tandarts.
Jij niet, jij bedankte mensen niet voor 'als ze hun werk, waar ze voor betaald krijgen, normaal uitvoeren. Dat is net als klappen als een vliegtuig landt'.
Ik geef zwervers geld, jij vond dat ze uit je buurt moesten blijven.
Dat botste wel eens tussen ons.
Want zo kon je ook zijn, elitair, koppig, hard.

Ondanks je arrogantie, snelle babbel en mooie verhalen, was je stiekem een zacht ei.
Met trillende stem, vechtend tegen de tranen vertelde je me dat je oma was overleden.
Op de bruiloft van je zus heb je je tranen ook moeten wegslikken, en liet je later de rest van de genodigden sniffelend achter na zo'n mooie speech waar zo veel liefde uit voort kwam.
Toen je zus bevallen was en je je nichtje voor het eerst vast hield, hield je de tranen niet meer binnen.
Die avond lagen we in bed en zei je dat je zelf ook kinderen wilde, in de verre toekomst, met mij.
Want ja, zo was je ook. Een echte familie man, die zo veel liefde had voor zijn ouders en zus. Die door het vuur zou gaan voor ze. En god, wat had ik je ontzettend graag ooit ook een gezinnetje gegeven, ons gezinnetje. Dan had ik ik je zowel loyaal, zorgzaam, attent en als familie man kunnen zien bij de zwangerschap en bevalling, als je je eigen kind voor het eerst vast zou houden.

Dus ja, zo was je.
Dat vond ik je meest dominante eigenschappen.
En uiteraard ook je geweldige gevoel voor humor, maar dat kwam ook voort uit je luidheid, arrogantie en je mooie verhalen vertelkunst. En daarnaast moet je grappen nooit herhalen. Dat werkt niet.
Dus Jer heeft maar van me aan moeten nemen dat je grappig was.

Jer begreep me wel.
Hij snapte wel waarom ik zo veel van je hou.
Hij vond het zelfs jammer dat hij je nooit heeft kunnen ontmoeten.
Wat een lief, schattig eitje is het toch.
Ik hou van hem, ook van hem.

Voor altijd de jouwe,
....