22 mei 2021. Pijn in de rug, zakie en afwachten.

'Ik heb last van me zakie', zei mijn maat een paar weken geleden. Al jaren heeft hij last van zijn rug, is er 85% voor afgekeurd en werkt al jaren niet meer. Al eerder heeft hij last van 'zijn zakie' gehad, maar dat werd opgelost door een hernia operatie. Het een heeft blijkbaar met het ander te maken.
'Maar deze keer is het anders', verzekerde hij mij. 'Het voelt echt niet goed.'
Vorige week was hij jarig, is 55 geworden, en de dag erna moest hij bij de uroloog zijn voor een prostaat onderzoek. Dezelfde middag ben ik bij hem langs geweest met een flesje whiskey.
Al genietend van een glaasje Glenfiddich vertelde hij mij in geuren en kleuren over zijn ervaring. We kennen elkaar al 40 jaar dus het verhaaltje was heel erg beeldend. Van iemand die kreten gebruikt als: 'viva la konthaar', en gezegdes heeft als: 'je zou je lul nog vergeten als je naar de hoeren gaat' kun je ook niet anders verwachten.
Ook zijn dokter zei dat hij het niet vertrouwde. Mijn maat denkt dan, logischerwijs, gelijk aan prostaatkanker. 31 mei moet hij terug voor verdere onderzoeken (ook die details zijn mij verteld en kreeg al pijn in zijn plaats) en 9 juni krijgt hij de uitslag. Ik hoop dat we op een normale manier naar het EK voetbal kunnen kijken. Afwachten.

Zelf heb ik een afspraak met een neuroloog op 9 juli. Na jarenlange aanslepende pijn in mijn onderrug ben ik eindelijk een keer door gestuurd.
Twee weken geleden zat ik op mijn werk op de wc. Ik wilde op staan en kreeg een pijnscheut alsof er een vlammend zwaard onder in mijn rug werd geramd. Ik wist even niet meer hoe ik het had en wat ik moest doen. Heel voorzichtig ben ik terug gaan zitten. Na een minuut of 6/7 proberen op te staan, wilde ik op het alarmknopje drukken (Ik werk in een verzorgingstehuis). Toch maar niet gedaan, want ik zie het niet zitten dat mijn collega's mij van de wc moeten trekken. Uiteindelijk kon ik met pijn en moeite opstaan en zoals altijd ging het na een tijdje wandelen wat beter.
Volgens mijn fysio zullen ze niks vinden, ook niet na een MRI. Ook mijn dokter is sceptisch. Ik kan het mij niet voorstellen. Het sleept al zolang aan dat ze wel iets moeten vinden. En hopen dat ze daarna gericht kunnen behandelen. Het zou fijn zijn als ik weer eens kan sporten. Dit is toch alweer een jaartje of 3/4 geleden. Ook voor mij zit er niks anders op dan af te wachten en hopen dat ik voorlopig rustig kan doorwerken.