23jan23 Bruidsmodeshow, huwelijks aanzoek

Vandaag een bruidsmodeshow gelopen in het verpleeghuis waar ik werk. Georganiseerd en gelopen door het personeel. De brasserie was feestelijk versierd, een looppad, rozenblaadjes op de vloer, een boog met hartvormige ballonnen, verlichte plastic rozen op de tafels en een 3 koppige jury die moest bepalen wat de mooiste bruidsjurk was. Iets meer dan de helft van de bewoners en personeel vormden het publiek. Zelfs personeel dat niet moest werken kwam opdraven. Van de 4 mannen die er werken liepen er 3 mannen mee. Uiteraard ook in trouwpak. De bewoners hebben enorm genoten van de mooi uitgedoste vrouwen die trouwjurken aan hadden van een half tot 50 jaar oud.
Uiteraard deed mij dat denken aan mijn eigen trouwdag, maar vooral aan mijn huwelijksaanzoek. Dit ging eigenlijk per ongeluk.

Ik heb mijn vrouw ontmoet in mijn cafe dat ik in de vorige eeuw uitbaatte in België. Het was geen liefde op het eerste gezicht. We konden wel goed met elkaar praten en dat is, denk ik, de beste basis voor een gezonde, langdurige relatie. Welke soort relatie dan ook. We praatten veel, tot ongenoegen van mijn ex. Die relatie ging niet goed. Zij werkte overdag, ik vooral savonds en in het weekend. Zij dacht enkel aan geld verdienen en ik aan plezier. Zij wilde geld sparen, ik uitgeven. We hadden veel discussies en ruzies en sex was er ook al een tijd niet bij. Lang verhaal kort....het ging uit met mijn ex en ik trok in bij mijn nieuwe vriendin. De eerste dag dat we officieel samen waren. Ik was van plan om boven mijn cafe te wonen, maar dat vond ze een slecht plan en ik was het met haar eens. Vanaf dat moment vond ik de rust die ik bij mijn ex was kwijtgeraakt.

Mijn vrouw was net gescheiden toen ik haar ontmoette en ze vertelde me altijd dat ze nooit meer wilde trouwen. Regelmatig vroeg ik, uit een geintje, of ze toch niet wilde trouwen en het antwoord was steevast: 'dat weet je toch'. Ik vond het niet erg, want trouwen zei mij helemaal niks. Je hebt toch geen officieel papiertje en de zegening van een ambtenaar nodig om te weten dat je van elkaar houdt?

Met de wisseling van de eeuw waren we bij vrienden. Gezellig eten, drinken en de 20e eeuw vaarwel zeggen en de 21e verwelkomen. Rond een uur of 3 snachts kwam het gesprek op huwelijken. 'Lichtelijk' aangeschoten viel ik op een knie, wetende wat het antwoord zou zijn, en vroeg met dubbele tong: 'Lieve schat, wil je met me trouwen?'
Ze keek naar me en zei heel nonchalant: 'Ja, dat wil ik wel'. Ik keek haar verbaasd aan, vroeg of ze het meende, maar ik had geen antwoord nodig. De uitdrukking op haar gezicht zei genoeg en aangezien er getuigen bij waren zat ik er aan vast. Uiteindelijk heeft het nog 9 jaar geduurd voor we uiteindelijk het ja-woord hebben gegeven.

Onze zoon was intussen geboren. In België. En we waren verhuisd naar Nederland. Nu ben ik erkent als vader in België, maar niet in Nederland. Als mijn vrouw zou komen te overlijden zou dus een rechter bepalen wat er met mijn zoon gebeurt. Dat wilde ik natuurlijk vermijden. We hadden de optie voor een samenlevingscontract. Dat kostte toen tegen de 1000€. Voor een paar papiertjes. We zeiden tegen elkaar dat we dan toch maar gingen trouwen en van dat geld een feestje zouden bouwen. Dat was in 2009. Nu 14 jaar later zijn we nog steeds getrouwd zonder, geloof het of niet, 1 enkele ruzie. Maar wat ik (wij) eigenlijk belangrijker vinden is dat we dit jaar 25 jaar bij elkaar zijn. En mijn vrouw wordt 50. Dubbel feest dus. In juni.