Elke keer weer.
Elke week.
Drie dagen.
Elke keer weer.
Het is een struggle om op te staan.
Om mij klaar te maken en de auto in te stappen.
Net voor de schooldeuren die masker op te zetten en hopen dat de dag rustig verloopt.
Elke week.
Drie dragen.
Elke keer weer.
Steeds iets waardoor ik meer de neiging krijg om op te stappen.
Zodra ik in de auto zit. Tranen in te houden.
Die ene keer dat een weekje goed gaat.
Dat drie dagen rustig verlopen.
Dat ik met een okey gevoel de school verlaat.
Ik krijg dan weer een positief zelfvertrouwen.
Wetende dat dit gevoel en de ervaring de week erop weer weggeveegd zijn.
Langzaam geef ik weer op. Net als vorig jaar.
Zoekende naar iets nieuws, maar ergens ook vechtlustig om te blijven.
Nieuwe ronde nieuwe kansen, nieuw begin en wellicht een betere.
Maar hoe positief ik ook blijf denken.
Dat vlammetje met passie en kracht.
Die dooft elke week, elke drie dagen, elke keer toch een beetje meer.
Aftellen tot de vakantie.
Nog 73 dagen.
Hierbij niet eens alle vrije dagen of studiedagen meegeteld.
73 is nog te veel.
We duimen.
Hopen.
Dromen.
Dat er iets nieuws op het pad komt.
En anders dat volgend jaar een nieuwe, betere ervaring is.
Dagda, vrouw, 28 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende