Bordeaux, mijn vader.

Dinsdag,17 september 2024.

Bordeaux.

Ik ben op vakantie. We logeren bij vrienden die een huis hebben gekocht in Frankrijk, niet ver van Bordeaux. Omdat we daar een week voor niks mogen verblijven, vrienden zijn er niet, die komen eind van de week, hebben we besloten om voor 2 nachten een hotelletje te boeken in Bordeaux. Daar ben ik nu, terwijl ik dit schrijf op onze hotelkamer, even wat eten en uitpuffen van een fikse wandeling door het centrum.
Wat een heerlijke stad. Zeer indrukwekkende monumenten, beelden, pleinen, een prachtige oude binnenstad met ontelbare winkels en eettentjes. Gisteravond, maandag, wezen uiteten en alle terrasjes waren ramvol. Heerlijk gegeten, lekker weer. Gisteren ook nog naar het wijnmuseum geweest. Een prachtig modern gebouw, waar je op het laatst een wijntje mag proeven op de 8e verdieping, uiteraard met prachtig zicht op de stad. Het mooiste van de stad vind ik de mensen. Het lijkt wel alsof iedereen een chillpill heeft geslikt. Iedereen is zo heerlijk relaxed. Deze stad is in mijn ogen in alle opzichten beter dan Parijs, waar ik al heel vaak ben geweest (mijn ex, 5 jarige relatie, komt uit Parijs, vandaar).

Mijn vader.

Voor mij een uitgelezen kans om eens te schrijven over mijn vader. Degene die mijn verhalen lezen weten dat ik niet zo'n goede band heb met hem. Ik ga hier opschrijven waarom. Maar waar te beginnen? Boeken kun je over hem schrijven. Ik zal maar beginnen bij het begin en ik zie wel waar ik eindig.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 was. In 1978. In die tijd kwamen scheidingen nog niet zo vaak voor en was het nog een schande. Ik kan me niet zoveel herinneren van voor die tijd. Als mijn vader thuis kwam van zijn werk ging hij in zijn stoel zitten en riep naar mijn moeder: 'Will, bier'. Daarna moesten we eten. Stipt om 17 uur. Geen minuut later, anders werd meneer boos. Om 8 uur ging de tv aan. Voor het journaal. Niks en niemand kon daar tussen komen. Ook al was er iets leuks voor iemand anders op tv, het journaal moest op. Nu hadden we in die tijd maar 2 Nederlandse kanalen, dus veel was er niet te zien, maar het gaat om het idee. Wat ik me ook kan herinneren is dat ik altijd, letterlijk, een schop onder mijn hol kreeg als ik stout was. We hadden ook een strandhuisje, een daghokje waar je niet kan slapen. Als we daar naar toe gingen, ging mijn vader met de brommer met een van de kinderen achterop en mijn moeder moest achterkomen, bepakt en bezakt en het andere kind achterop, met de fiets. Nooit zou hij eens samen fietsen of zelf alle spullen meenemen. Geld voor een rijbewijs of een auto was er niet. Mijn moeder was huisvrouw, wat nog normaal was in die tijd en mijn vader was postbode. Niet echt een hoogbetaalde baan.

Uiteindelijk heeft mijn moeder de stap gezet om te scheiden. Mijn zusje was net geboren en mijn moeder wilde niet dat ze werd opgevoed door deze vreselijke man. Waarom mijn moeder ooit met hem is getrouwd is mij nog steeds een raadsel. Nou ja, dat weet ik wel; ze was zwanger. Ik vraag mij dan af waarom ze ooit met hem in het bed is gekropen. Of is er iets anders gebeurd? Ik kan het hen niet meer vragen. Mijn moeder is overleden en mijn vader zit dementerend in een verpleeghuis. De enige die ik nog kan vragen is mijn tante. Die zie ik in oktober,als het goed is.

Mijn vader was het niet met de scheiding eens en liet dat ook goed merken. Een paar keer heb ik meegemaakt dat hij bezopen probeerde de achterdeur in te trappen. Daar sta je dan als 10, 11 jarig jochie, kijkend naar een huilende moeder die maar weer eens de politie moest bellen.
Hij heeft ook lang de alimentatie tegen gehouden. Weigerde ook maar 1 cent aan mijn moeder te betalen. Mijn moeder moest dus van een uitkeringkje voor 3 kinderen zorgen. Met hulp van haar moeder (haar vader was al overleden), familie en haar kapperswerk thuis heeft ze het toch gered.

In de tijd na de scheiding moesten mijn broer en ik (die 4 jaar ouder is) op zondagochtend naar mijn vader. Vaste prik. Op het begin ging het nog wel, maar de sleur kwam er al snel in. Voor hem was het ook een verplichting. Nooit heeft hij ons ergens mee naar toe genomen. Het was een potje dammen en een drankje. Vreselijke sfeer. Hij heeft ons zelfs nog nooit een cadeau gegeven. We kregen wel geld met verjaar- en feestdagen, maar nog nooit, tot op de dag van vandaag, heeft hij de moeite genomen om een cadeau te kopen.

Mijn vader ging regelmatig op vakantie, Spanje, Mallorca, Cyprus ed. Nog nooit heeft hij ons meegenomen of zelfs maar gevraagd. Hij ging met een van zijn vele vriendinnen, die blijkbaar belangrijker waren. Vanwege zijn gierigheid bleven ze nooit lang bij hem. Een paar voorbeelden daarvan verteld door een van zijn exen:

Een kopje koffie op terras betaalde hij, totdat ze thuis waren. Dan vroeg hij haar deel te betalen. Op een vakantie eiland gingen ze samen naar een museum. Zij had daar geen geld voor, dus ging mijn vader alleen en liet haar buiten wachten. Mijn vader heeft door zijn gierigheid een behoorlijk vermogen opgebouwd, dus hij kon en kan zich dat makkelijk veroorloven.

Ondertussen ging ik het ouderlijk huis uit en kwam steeds minder vaak bij mijn vader. Hij kwam nog wel bij mij; 1x in de 2 weken op zondagmiddag. Kopje koffie, koekje, een 2e kopje koffie en dan een flesje bier. Ik heb mijn vader weinig te vertellen en hij mij ook niet. Een praatje over het weer en voetbal en na 15 minuten zijn we uitgepraat. En dan bleef hij nog 2 uur zitten. Ik was blij als er voetbal op tv was. Zette ik dat aan. Ik was ook blij dat ik een vriendin had, of getrouwd was. Was ik tenminste niet samen met hem en alle ongemakkelijke stiltes alleen. Toen ik naar België verhuisde zagen we hem nog maar weinig, maar als hij kwam met zijn vriendin was het gelijk een hele dag. Dat was een flinke beproeving en behoorlijk vermoeiend.

Toen mijn vader naar het verpleeghuis moest is hij niet echt milder geworden. Een van zijn 1e telefoontjes ging als volgt:
Ik nam op en zei: 'Hoi, met Frans.' Zijn antwoord met norse stem: 'Ja, mijn bier is op.' Geen hallo, of hoe is het, of iets dergelijks. Ik vertelde hem dat ik daar niet van gediend ben. Het heeft even geduurd voor dat er uit was. Hij probeerde dat ook bij mijn vrouw. Hij schrok van haar repliek.

Toen hij al in het verpleeghuis zat, heb ik al zijn papieren uitgezocht. En toen kwam ik papieren van de rechtbank tegen met betrekking tot mijn zusje. Zij is overleden op 18 jarige leeftijd in 1996. De papieren gingen erover dat hij zijn dochter niet wilde erkennen en dus ook niks voor haar wilde betalen. De rechter is er dus aan te pas moeten komen om hem te verplichten. Ik was op dat moment aan het inpakken in zijn appartement en ik werd behoorlijk kwaad. Een aantal spullen van hem zijn tegen de muren gesneuveld

Waarom ik nog nooit met hem heb gebroken, weet ik nog steeds niet. Op mijn 12e hertrouwde mijn moeder met een kerel die 15 jaar jonger was dan haar en waar ik 10 jaar lang, tot vechtend toe, ruzie mee heb gehad. Misschien heb ik nooit gebroken met mijn vader vanwege dit. In de hoop dat mijn vader een vader zou worden. Tevergeefs. Misschien was ik te slap, vond ik hem zielig, ik weet het echt niet.

Nu is mijn vader een zielige oude man, wegkwijnend in het verpleeghuis. Hij heeft niemand meer, behalve zijn 2 zonen die 1x in de 2 weken een uurtje bij hem langs komen. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat hij de laatste jaren ons veel heeft gegeven. Voor ons veel heeft betaald, moet ik zeggen. Een koelkast, elektrische fiets, meubels en nog wat dingen. Zoals ik al zei: hij is vermogend en een paar duizend euro doet hem geen pijn. Maar toch had ik liever een cadeautje van 10 euro gekregen dat recht uit het hart komt.

Het laatste jaar heeft hij een stuk of 10 kleine hersenbloedingen (tia's) gehad en telkens moet hij een stukje inleveren. Hij kan niet meer lopen en zijn geheugen is met iedere tia een stukje minder.
Voor mijn vrouw en ik op vakantie gingen waren we nog even bij hem en zei hij ons dat we voorzichtig moeten zijn. Het is voor het eerst in 55 jaar dat ik enige genegenheid hoorde in zijn stem. Zou hij in zijn laatste levensfase, hij is nu 88, toch nog een beetje vader kunnen zijn?