Broer naar ziekenhuis

Vannacht hoorde ik een relatief lange hysterische krijs. Ik ben nog nooit zo geschrokken. Ik dacht dat er iemand vermoord werd. Mama dacht hetzelfde. Het gekrijs was superluid en redelijk lang maar ik wist totaal niet van wie of van waar het kwam. M'n zusje, die bij mij in onze gedeelde zolder slaapt, vroeg of ik wist wat dat dat geluid was en wat er gebeurde. Ik zei tegen haar dat we even jaar het 1e verdiep gingen, waar mama en onze broer slaapt. Ik zag mama in de deuropening bij m'n broer staan. Hij begon angstig te zeggen wat we weg moesten gaan. Ik en m'n zusje zijn terug naar onze kamer geweest. Ze begreep het niet echt maar was wel bang. Ik besloot haar eventjes bij mij te nemen in m'n bed. Het was 3.40 uur. Rond 4.10 uur zijn we nog eens naar beneden gegaan om te weten wat er gaande was. Onze broer lag intussen bij mama in bed, met het licht aan. Hij lag ondergedoken onder de lakens en ik zag de angst in z'n ogen.

Mama vertelde dat hij angstwaanzin had en dat ze hem een kalmeerpil had gegeven. Meer vroeg ik niet, ik was moe en het was het moment niet.

Ik en m'n zusje gingen elk naar ons bed en probeerden te slapen, wat mij niet al te goed lukte. Om de haverklap werd ik wakker.

Om 7u ging m'n wekker af, ik moest opstaan om naar school te gaan. Ik was nog moe en had toch wat vragen over de vorige nacht. Ik vroeg aan de ontbijttafel of mama meer wist. Ze zei dat hij dacht dat er mensen in z'n kamer achter hem stonden en in de kast zaten. Hij was erg angstig. Ze zei dat hij zichzelf 'gek' maakte door te denken en te denken en te denken. Ze wou met hem naar het ziekenhuis en naar een psychiater.

Verder vroeg ik niet en mama wist ook meer niet.

12.25u. Ik kom elke middag thuis eten, dus deze keer ook. Het grote verschil was dat mama er deze keer ook was, normaal moest ze gaan werken. Ik was toch blij dat ik thuis was, dan kon ik zien hoe het met m'n broer ging. Hij zag er zoals anders uit, net uit de douche en zwijgzaam.

Ik wist niet echt of ik hem er iets over moest vragen. Maar ik vroeg hoe het met hem ging. Hij antwoordde oppervlakkig 'goed'. Meestal weet je daarmee niets, dat is z'n vast antwoord. Een beetje later rolden we in een gesprek over de vorige nacht. Hij vertelde dat hij al langer nachtmerries heeft. (Sinds ongeveer 2 maanden zit hij in therapie. Hij doet er in groepen en individueel oefeningen en wordt geholpen. Sindsdien heeft hij ook nachtmerries. Het kan dus van alle emoties zijn dat hij 'gek' werd.). Ik vroeg hem of hij zich alles nog herinnerde. Hij wist nog alles. Hij wist dat hij geroepen had en angstig werd.

16.00u. Ik zat op school maar wist dat mama en m'n broer rond die tijd naar het ziekenhuis waren. Mama vertelde 's avonds dat ze er 3 uur waren geweest. De psychiater had zélf voorgesteld om hem te laten opnemen in het ziekenhuis. Meer van het gesprek vertellen vond mama te moeilijk. Ik wist alleen dat m'n broer pillen had gekregen tot donderdag, om te kunnen slapen en kalm te zijn. Donderdag zouden ze verder kijken en zou de psychiater meer info hebben over het ziekenhuis waar hij naartoe zou kunnen.

20.50u. Ik kom thuis van de dansles. M'n zusje en m'n broer komen de trap af. Ze zegt; 'Broer is angstig.' Hij had al gebeld naar mama (die naar haar zangles was als onspanning na deze dag) maar die nam natuurlijk niet op. Beneden hebben we de tv aangezet en bij hem gezeten. Kleine zus moest normaal al lang slapen maar ze was te bang zonder mama, wat ik wel kon begrijpen. Ik begon me ook meer gespannen te voelen. Ik besloot te bellen naar m'n liefje (met hem praat ik soms over m'n broer en z'n problemen), ten eerste om hem te horen maar ten tweede omdat ik zelf angstig begon te worden. Ik wou niet weer hetzelfde meemaken als vannacht.

Ik vertelde het hele verhaal en hij vroeg of ik nog altijd die nieuwe grote test over de leerstof van het vorige trimester van wiskunde ga maken. Ik zei van ja maar dat ik het niet zo goed meer heb kunnen leren vandaag. Hij zei dat ik m'n mama moest laten noteren in m'n agenda dat ik er niet toe in staat ben. Hij vroeg me om dit hem te beloven omdat dat allemaal te zwaar is voor dan nog eens zo'n test te maken. Hij heeft het beste met me voor.

Normaal bellen wij rap 20 minuten, maar deze keer sloot ik het gesprek na 5 minuten al af. Ik was bang dat m'n broer weer té angstig ging worden en m'n zusje zat ondertussen niet meer bij hem.

Ik ging naar beneden, maar m'n zusje vroeg of ze ALSJEBLIEFT mocht blijven beneden zitten tot mama terug was. Bij haar zag ik de angst ook en ik twijfelde geen minuut, ze mocht bij ons zitten beneden.

Ze vertelde over het uurtje dat zij twee alleen thuis waren. Ze zei dat onze broer niet meer in z'n kamer durfde. Ze moest zélf de deur dichtdoen en z'n licht uitdoen van z'n kamer. Niet veel later had hij een pilletje genomen om rustig te worden. We praatten nog wat met z'n drie tot mama thuis kwam. Ik zei tegen haar dat m'n broer had gezegd dat hij niet naar z'n kamer durfde en dat hij daar niet durfde te slapen. Ik zei ook dat ons zusje en ik toch niet op ons gemak gingen zijn vannacht. Ze zei dat dat niet kon. Het was niet goed voor hem maar ook niet goed voor ons. Ze besloot hem naar het ziekenhuis te brengen en hem te laten opnemen. Hij ging direct akkoord.

Nu zijn ze nog altijd weg en wacht ik tot ze thuis zijn. Ik had graag mee geweest maar ik moest voor m'n zusje zorgen.