De Kerstborrel

Donderdag 22 december 2005

De dag van de borrel! Zoals jullie hebben kunnen lezen heb ik besloten om ondanks mijn tweestrijd toch te gaan. Dit is het verslag.

Beneden betreedt ik het “Kerstborrelheiligdom” [4x woordwaarde]. M.a.w. de totaal omgebouwde bedrijfskantine. Zoals elk jaar ziet het er weer geweldig uit. Een eerste blik leert me dat er zeker drie taps zijn (altijd goed!) en diverse snacks: broodjes hamburger, spare-ribs, wraps, oesters, …. Oesters?! Ha! Laat ik die maar niet nemen, het is al lastig genoeg.

Anyway, ik loop de kantine binnen en wordt gelijk aangeschoten door een collega. Ze geeft me direct een pilsje en we beginnen gezellig te kletsen. Terwijl ze honderduit tegen me aankletst, scannen mijn ogen onophoudelijk de ruimte af. Zie ik haar al? Is ze d’r wel? Zou ze wel komen? Mijn gedachten worden abrupt afgebroken doordat we worden vergezeld van nog drie andere collega’s. Er wordt meer bier gehaald en ik verbaas me over het feit dat je elkaar het hele jaar door keurig gedag zegt in de ‘wandelgangen’, vervolgens doorloopt en tijdens zo’n kerstborrel met elkaar gaat staan praten alsof je elkaars beste maatjes bent. Hmm, stof tot nadenken.

Ik verontschuldig me bij deze ‘groep’ en vervolg mijn quest. Het liefst ging ik onopgemerkt even een strategische plek opzoeken om de boel eens even rustig in me op te laten nemen. Maar probeer maar eens onopvallend ergens te gaan staan als je er al bijna twintig jaar werkt! Daarbij komt dat ik van nature een sociaal dier ben en uit hoofde van mijn functie [opleider] welliswaar niet iedereen, maar toch een groot gedeelte van mijn collega’s ken. Ik speel het spel van conversatie, drank halen en gezellig doen, al valt me dat niet zwaar, omdat het –mede door de alcohol- ook daadwerkelijk steeds gezellig wordt. En dan is opeens dat moment. Voor me staat Karin! Ze staat te praten met een collega. Haar hoofd licht voorovergebogen met haar oor naar de mond van de spreekster toe. Ze heeft mij nu ook gezien. Ze lacht haar lach en geeft me een subtiele knipoog. Ik voel me week worden, ben op slag weer nuchter. En als betoverd sta ik nog een moment stom grijnzend naar haar te staren. Volgens mij stond ik te kwijlen. Echt waar!

Ze maakt zich los van haar gesprekspartner en komt mijn richting uit. Het duurt even want ze moet zich door de mensenmassa heenwurmen. Bij mij aangekomen drukt ze zich tegen me aan en ik voel haar vormen door onze kleding in. Mijn mannelijkheid begint als op commando te steigeren en een gevoel van schaamte overvalt me. Ze kijkt omhoog in mijn ogen en fluistert nagenoeg onhoorbaar “Je bent net zo blij mij te zien als ik jou, merk ik.” Het is een cliché, maar wel waar!! Ze geeft me drie zoenen en we kletsen wat.

Dan wordt ze weggetrokken door haar vrouwelijke collega’s en de hele groep begeeft zich richting dansvloer. Ik krijg nog een verontschuldigende blik toegeworpen en dan gaat ze op in de massa. Ik begeef me nu ook onder de mensen en geniet. Eigenlijk geniet ik van alles! De rest van de avond is een spel van kijken, af en toe langslopen, aanraken, net doen of je iets wil zeggen in het oor van de ander en dan een steelse kus geven of krijgen. Dit gaat door totdat de borrel is afgelopen. Het is 20.00 uur. De tijd is omgevlogen. Ik zie Karin bij de garderobe staan, ze wenkt me. Ik loop naar haar toe en ze vraagt me of ik meega de kroeg in. Ik kijk haar aan en het enige wat ik zeg is: “Kom!” Ik neem haar mee de trap op en neem haar mee richting de fitnessruimte. Ik weet dat de bahandelkamer open is en neem haar mee naar binnen. Binnengekomen vergrendel ik de deur van binnenuit en als ik me omdraai heeft ze haar jas al uit en vliegt ze me om m’n nek. Met alleen het schijnsel van het enige raam aanwezig beginnen we aan kleren te plukken. Eén ruk is voldoende om haar borsten te ontbloten. Intussen ontdoet ze mijn broek van riem en rukt in één keer mijn broek naar beneden. Ik til haar op en met haar handen om mijn nek en mijn handen onder haar billen lopen we naar de behandeltafel. Ik leg haar neer, ontdoe haar van haar netkousen en string en spreid haar benen. Terwijl ik bij haar binnendring ontsnapt haar een licht gekreun. Als je praat over spelen met vuur, is dit een hoogt explosief spelletje. Als we nu betrapt worden door de bewaking betekent dit ontslag op staande voet! Mijn brein is echter compleet vertroebeld. Ik besta op dit moment alleen nog maar uit testosteron. Al met al nemen we elkaar vanuit alle posities en dat zo’n klein half uur lang. Naakt liggen we beiden na te genieten op de behandeltafel. Was de situatie niet zo bizar, zou ik in lachen uitbarsten. Beter van niet. Ik maan Karin op te schieten met aankleden en als twee tieners giechelen we stommelend en vallend over elkaar heen, kledingstukken oprapend. Ik maak de deur van de behandelkamer open en kijk voorzichtig de gang in. Niemand te zien! Ik laat Karin voorgaan, want om de één of andere onbegrijpelijke reden moet ze naar het toilet ;-)
Ik kijk over mijn schouder om te zien of er nog ‘opgeruimd’ moet worden. We hebben netjes gewerkt!

Samen komen we aan in de kroeg. Hier gaat het spel van kijken, voelen en stiekum seintjes geven door. Ik besluit om tegen twaalven naar huis te gaan. De volgende dag heb ik weer een opleidingsgroep. Ik kan onmogelijk met een houten kop voor de groep gaan staan. Heb m’n slaap meer dan nodig. Karin heeft het in de gaten. Ze geeft me drie vochtige zoenen en fluistert dan: “Stuur je me nog een SMS-je?” Ik knik, groet onderweg naar de uitgang m’n collega’s die daar ook zijn en fiets tenslotte naar huis met een glimlach van oor tot oor. Het was een geslaagde avond!