Het Vervolg

Dinsdag 13 december 2005

Vandaag een koffiedate gehad met Karin. Vooraf heb ik me suf gepiekerd over wat ik nu eigenlijk wil. Het antwoord is even simpel als onmogelijk: ik weet het niet. Ik schreef het al eerder dat mijn verstand zegt dat ik hier zo snel mogelijk uit moet stappen. Als dit uitkomt is het leed niet te overzien. Ik heb het nu nog in de hand. Nu kan ik er nog mee wegkomen zonder al te veel schade te berokkenen bij het thuisfront. En geloof me, ik wil er ook mee stoppen. Ik vervloek de dag dat ik besloot om wel naar de reunie te gaan. Maar toch,….

Ze kwam me ophalen vanaf m’n werkplek. Ik was zwaar in gedachten bezig met datgene wat ik aan het doen was toen ik de meest liefelijke stem hoorde die mij vroeg of ik klaar was voor een kopje koffie. Het was Karin! Als bij donderslag werd ik weer week.

Alle goede bedoelingen ten spijt stond ik op vanuit m’n stoel en volgde gebiologeerd dit wezen alsof ik aan onzichtbare draden met haar verbonden was. Voor mijn gevoel stonden we een eeuwigheid voor het koffieapparaat. Mijn ogen diep verzonken in die van haar. Starend naar de bruine iris. Kijkend hoe de pupil zich langzaam begon te vernauwen toen het licht de kamer inscheen. Haar geuren opsnuivend en laten inwerken op mijn diepste ik, waardoor een onbedwingbaar verlangen naar haar ontstond. “Je koffie is klaar, hoor!” lachte ze me toe en samen liepen we naar de sofa in de koffiehoek. Ik was nog aan het bijkomen van de overweldigende ervaring die ik net had gehad. Bizar! We lijken wel twee sexmagneten die op het punt staan met ongeloofelijke kracht te botsen. Zover mag het niet komen.

Zittend op de bank zijn we al gauw in een geanimeerd gesprek beland. We praten honderduit alsof we nooit anders gedaan hebben. Het heeft iets vertrouwds. Het heeft iets warms. Het heeft iets eigens. Zo af en toe komen collega’s langs en groeten ons. Sommigen met een verbaasde blik, omdat zij niet op ‘onze’ verdieping thuishoort. We trekken ons daar niets van aan en kletsen honderduit.

Plotseling krijgt het gesprek een andere wending. Ik geef aan dat ik deze situatie niet eerlijk vind naar zowel haar toe als naar mijn vrouw. Ze knikt begrijpend, buigt haar hoofd en zwijgt. Ik vraag haar wat ze van mij verlangt. Als antwoord krijgt ik te horen dat ze blij is met deze momenten: samen gezellig koffie drinken. “Maar het zoenen met jou is zo verdomd lekker”, zegt ze. “Vol passie en gevoel. Verslavend gewoon.” Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde. Welke man wil dat nu niet horen. Het ergste is dat ik dat net zo ervaar en vertel haar dat ook. “Hoe nu verder?” probeer ik weer. “Laten we het van moment tot moment bekijken”, zegt ze en ik knik. Ik voel me een klootzak dat ik er geen eind aan durf te maken. Waarom zeg ik niet dat ik ermee kap! Het is een zwak en zielig excuus, maar ze is lief, knap, begripvol en ,laten we er niet omheen draaien, gewillig.

We kletsen nog wat en dan roept de plicht weer. Ik loop een eindje met haar mee en op de gang om de hoek stelen we een heerlijke kus van elkaar. “Ik zie je later”, zegt ze nog en dan kijk is haar heupwiegende lijf na met een warm gevoel in m’n onderbuik…..

Volgende week is de kerstborrel. Ik kom voor die tijd vast nog wel even terug op MD…..
13 dec 2005 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van foxxer
foxxer, man, 61 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende