De zeemeeuw

Ik ben als een zeemeeuw.
Zoekend, schijnbaar moeiteloos zwevend op de wind.
Vrolijk kreten slakend. 'Kijk mij 'ns gaan. Ver bij alles vandaan, niemand kan mij zo raken'.
Alleen de mensen die mij echt kennen weten dat die wind waarmee ik speel vaak een flinke storm is.
Snavel in de lucht en stevig klapperen met mijn vleugels. Net zolang tot het weer even windstil is..
Het valt niet altijd mee, zonder iemand in de buurt die je even uit de wind kan houden.
Maar toch..ik red het wel.

Vooral omdat er nu iemand is die soms een tijdje met me mee vliegt, als het weer een beetje onstuimig is.
Ik kan dan even wegduiken achter zijn vleugels. Of we rusten samen een moment op een meerpaal of
reddingsboei. Fijn op adem komen, voordat je weer verder moet. Want lang uitrusten is er niet bij.
De molen van het leven draait weer door. Niet dat je onmisbaar bent, maar er wordt altijd wel ergens op je gewacht..

Na zulke uren kan ik er weer tegenaan. Ik vlieg weer. Zweef overmoedig boven de golven.
Een bries door mijn veren. Mensen kijken omhoog naar mijn capriolen en lachen.
Waarschijnlijk benijden ze me vurig op dat moment. Zouden ze net zo willen vliegen als ik doe.
En ik voel me geweldig. Gelukkig, geliefd en oneindig bevrijd.
Liever heb ik niet dat het stormt. Maar met z'n tweeën er tegen vechten, is wel veel gemakkelijker dan in je eentje..


14 feb 2014 - bewerkt op 15 apr 2016 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van kruidje
kruidje, vrouw, 56 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende