Eén kogel
Het vioolspel weerklinkt in de witte ruimte
Gillende tonen van de waarheid
Schreeuwende tonen van eeuwige pijn
Messteken in mijn geesteslichaam
één kogel door mijn geesteshart
Treurige muziek, ik vraag me af
zou zij mijn leven betreuren?
De viool die zo lieflijk zingt en me meeneemt
op een nachtvlucht door de ruimte
Nog steeds ben ik hier, alleen en gepijnigd
Mijn rug tot op het bot opengeslagen
met een onzichtbare zweep
Mijn tong uitgerukt met onzichtbare handen, want
het spreken is me ontgaan
Eenzaamheid verteert me langzaam
als een rottend lijk zal mijn geest eens
van de wereld verdwijnen
Toril, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende