Poem
Mijn zwarte wereld
opengerukt, verward
duik ik in mijn zwarte zee
verborgen achter mijn eigen realiteit
kan ik de echte wereld zien
door de vertroebelde ogen
van een meisje, dat in haar eigen wereld
niet bestaan mag
een zwarte zee van herinneringen
die iedere dag ineens haar hersenen bekruipen
schimmen van een leven
dat ze ooit geleefd heeft
treinen vol paniek, wegen van verwardheid
mensen die ze nooit gekend heeft,
schaamte overwoekerd
de schutting die de pijn tegenhoudt
en als ze in haar tederheid
de wonden liefdevol streelt
is de pijn even verdwenen
de verwardheid op de achtergrond geraakt
dat meisje in haar wereld
dat meisje zou ik zijn
dat meisje ben ik ooit geweest
zwartogig keek ik rond
naar deze wonderlijke planeet
alsof ik er niet mocht zijn
en nu ben ik een meisje
dat af en toe nog duikt
maar een meisje
dat haar wonden likt
Toril, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende